– I zamknąć oczy. Paproch ci wpadł, powiedzmy.

– Wiesz, że to okropne…

– Zapewniam cię, że sąd jest okropniejszy. Za bydlę tam robisz, a nie za człowieka i wcale nie musisz być oskarżona. Twój czas i obowiązki to oni mają gdzieś, a błąkać się po tym całym labiryncie… Unikaj tego jak morowej zarazy!

Nieubłagana stanowczość Kazia wywarła swój wpływ. Elunia ochłonęła i przypomniała sobie, dokąd idzie i co ma do roboty. Zarazem dotarło do niej, co by było, gdyby Kazio nie usunął jej tak energicznie z miejsca katastrofy. Nie odebrałaby pantofli od szewca, nie zdążyłaby do banku, nie wróciłaby do domu, nie usiadła do roboty, nie zadzwoniła do firmy, wciąż jeszcze czekałaby tam na przybycie policji, potem składałaby zeznania…

Poczuła do Kazia głęboką wdzięczność. Równocześnie jednak zaczęła myśleć i przyszło jej do głowy, że jego opinia o sądach musi wynikać chyba z doświadczenia, być może miał jakieś okropne przeżycia osobiste. Dokopał mu ten sąd bezpośrednio…?

– Miałeś już z tym do czynienia? – spytała z ostrożnym zainteresowaniem.

– A jak? – odparł Kazio, ponuro patrząc w dal. – Spotkało mnie to szczęście dwa razy w życiu i powiedziałem sobie, że nigdy więcej. Nawiewam przy każdej okazji, pół miasta może się wzajemnie wymordować, ja jestem ślepy i głuchy. Czekaj, zdaje się, że jesteśmy na miejscu. Tu się gdzieś wybierałaś?

Elunia rozejrzała się po ulicy Hożej i kiwnęła głową.

– Tu. Mniej więcej. Teraz muszę pomyśleć, co mam pozałatwiać.

– Dobra, zostawiam cię niechętnie. Licz się z tym, że zadzwonię…

Pozostawiona samej sobie Elunia nadal myślała, teraz już jakby dwutorowo. Na jednym torze próbowała przypomnieć sobie, gdzie właściwie zostawiła samochód i ocenić szansę zaparkowania przed bankiem, na drugim miała Kazia. Instynkt mówił jej, że jego zażarty wstręt do stawania przed sądem miał jakieś głębsze podłoże, sama strata czasu nie zdołałaby wzbudzić uczuć aż tak intensywnych, i ciekawiło ją trochę, co to mogło być. Na swoich dwóch torach pojechała do szewca.

Instynkt miał rację…

Rozprawa rozwodowa jeszcze się toczyła, kiedy Elunia zdołała się przeprowadzić do nowego mieszkania. Porzuciła Śródmieście i wyniosła się na Służewiec, co sprawiło jej nawet przyjemność, powietrze tam było świeższe i bliżej miała do terenów rozrywkowych, które właśnie zaczynały budzić jej wielkie zainteresowanie.

Mieszkanie wyglądało dość osobliwie. Kupiła je w stanie surowym i zdołała wykończyć na pięć minut przed klęską z makaronem. Zamontowano jej wszystkie krany, kontakty i gniazdka elektryczne, ustawiono normalną gazową kuchnię i zawieszono żyrandole. W charakterze mebli występowały dwie szafy ścienne i na tym był koniec. Nic więcej zrobić nie zdążyła, a przy tym zabrakło jej pieniędzy. Z wielkim wysiłkiem postarała się o tapczan, ponieważ musiała na czymś spać, i o jedno kuchenne krzesło, ponieważ musiała na czymś siadać, przynajmniej przy jedzeniu. Nie lubiła jadać na stojąco. Narzędzia pracy w postaci wielkiego rajzbretu i kreślarskiego stołka zabrała z Pawełkowego poddasza, należały bowiem do niej od czasów jeszcze panieńskich. Zabrakło jej komputera, który mieli wspólny i, w znacznie mniejszym stopniu, telewizora. Za to warunki do urządzenia prawdziwej parapetówy zyskała wręcz idealne, w trzech pustych pokojach miejsca do siedzenia na podłodze było mnóstwo, a parapety okienne miały właściwą szerokość.

Smętne wyposażenie lokalu nie spędzało jej snu z powiek, bo szansę na poprawę bytu widniały przed nią wyraźnie. Od pierwszego sukcesu miewała dużo zleceń i zarabiała nieźle, a następny kolejny błysk natchnienia znów mógł przynieść większe pieniądze. Bez błysku urządzałaby się po prostu sukcesywnie.

Pawełek pod względem finansowym, mimo skąpstwa, okazał się dżentelmenem i nie rościł żadnych pretensji do lokalu, aczkolwiek został on nabyty już w czasie trwania związku małżeńskiego. Nie czepiał się także samochodu, uważając go za osobistą własność Eluni, co przychodziło mu tym łatwiej, że samochodów ogólnie nie lubił. Oddał jej nawet bez żadnego oporu duże lustro do zawieszenia na ścianie.

Teraz wreszcie Elunia mogła poddać się nowej, rozkwitającej w niej delikatnie, namiętności.

Już w dwa tygodnie po pierwszym spotkaniu Kazio zadzwonił i namówił ją na rozrywkę. Zaproponował mianowicie skromną wycieczkę na wyścigi w środę, dzień neutralny i niekoniecznie rodzinny. Pawełek, wówczas jeszcze mąż, zapowiedział swoją nieobecność aż do późnego wieczora, obszernie wyjaśniając, iż chodzi o konsultację z autorem w sprawce charakteru ilustracji, co niewątpliwie się przeciągnie, zdania bowiem są podzielone. On chce tak, zaś autor inaczej. W pełni świadoma płci i wieku autora, Elunia mocno podejrzewała, że konsultacja nie ograniczy się do argumentów słownych, ale nie powiedziała nic. Mogła sobie za to swobodnie pozwolić na przyjęcie zaproszenia Kazia.

Nie zainteresowało jej nawet w pierwszej chwili, o jakie wyścigi chodzi, miała mglistą wizję rywalizujących ze sobą biegaczy, względnie rajdu samochodowego, było jej wszystko jedno, bo ucieszyło ją, łagodnie i niewinnie, samo spotkanie z Kaziem, po czym z zaskoczeniem stwierdziła, iż w grę wchodzą wyścigi końskie.

Znalazła się na torze pierwszy raz w życiu. Kazio zadbał o dobre wrażenie, miał wstęp do miejsca ekskluzywnego, loży dyrekcji, gdzie panowała atmosfera znacznie wytworniejsza niż na trybunach publicznych. Tłoku wielkiego nie było i Eluni się tam spodobało.

Kazio pokazał jej elementy zasadnicze.

– Tu jest padok, chodzą po nim konie i można je obejrzeć – poinformował, przy czym w głosie jego zaczynał się lęgnąć odcień niecierpliwości. – Z drugiej strony masz tor, tam lecą. Tu widzisz kasy, w nich się gra. Tu bufet, co byś chciała? Piwko czy koniaczek…? A jakby co, toaleta jest tam. Przepraszam cię na chwilę, skoczę załatwić parę drobiazgów i zaraz wracam, znajdę cię tu, na tych fotelach…

Odbiegł gdzieś w dal, Elunia zaś, lekko oszołomiona, z ciekawością jęła się rozglądać. Żadnych koni na razie nigdzie nie widziała, obejrzała zatem pozostałe wskazane jej elementy i z uwagą przeczytała część programu. Z lektury zrozumiała połowę, to znaczy pojęła, że widzi imiona koni, nazwy stajni i nazwiska dżokejów, zapewne na tych koniach jadących. Przypomniała sobie wiedzę teoretyczną, pochodzącą z lektur i mniej więcej zorientowała się, na czym polega gra. Trzeba sobie wybrać jakiegoś konia, postawić na niego pieniądze… w kasie, Kazio powiedział, że w kasie… po czym wygrać, jeśli ten wybrany koń przyjdzie pierwszy. Konie powinny mieć numery, pewnie te same co w programie…

Przyjrzała się także innym ludziom, ale nic jej to nie dało, bo ludzie zachowywali się jakoś niemrawo i jedyne, w czym mogła ich naśladować, to nabycie sobie piwa w świeżo otwartym bufecie. Niecierpliwie czekała na pojawienie się koni, pojęcia nie mając o tym, że Kazio przywiózł ją tu bardzo wcześnie, prawie na godzinę przed rozpoczęciem gonitw. Odpracowała, co mogła, przespacerowała się dookoła kolejny raz i wreszcie ujrzała jakiś ruch na padoku.

Kazio znalazł ją przy wielkiej szybie, wspartą o balustradę i z zajęciem wpatrzoną w osiem koni, prowadzonych dookoła wielkiego trawnika przez chłopaków stajennych.

– No, już – powiedział z zadowoleniem. – Musiałem chwilę pogadać. To jest pierwsza gonitwa, trzylatki, folbluty. Wybrałaś coś sobie? Chcesz zagrać?

Elunia znała angielski język i zrozumiała wypowiedź. Folblut, full blood, pełna krew, jak każdy przeciętnie inteligentny człowiek pojęła, iż oznacza to konia bardzo rasowego. Nie robiło jej to różnicy, gdyby miały lecieć jakieś mieszańce, też by jej się podobało.

– Tak – odparła żywo. – Ale mam problem. Ten mi się podoba, o, ten, idzie trzeci i ma numer cztery, nie wiem, dlaczego nie idą po kolei. A w programie, tutaj… dobrze patrzę…? Od razu wybrałam sobie Sewerynę, rozumiem, że to klacz…?

Kazio rozpromienił się jak wiosenny poranek.

– Wiedziałem, że się na tobie nie zawiodę, ty jesteś bystra dziewczyna! Zgadza się, a nie idą po kolei, bo zawsze najpierw prowadzi się ogiery, a potem klacze, inaczej ogiery się denerwują i zaczynają zajmować klaczami, a nie gonitwą. W czym problem?

– Nie wiem, na którego grać. Który przyleci pierwszy. Można grać na dwa?

– Można i na pięć. Seweryna…? Szóstka…Nie bardzo się liczy, ale kto wie, na jesieni chodzą klacze, nie będę cię zniechęcał. Czwórka niezła… O ile wiem, dwójka ma być, jadą na nią, a napust jest na siódemkę, dla zmyłki, dwójka była chowana…

Elunia przestała rozumieć, co Kazio mówi, ale postanowiła wyjaśnić to później. Teraz chciała zagrać, nabrała na to ochoty.

– To znaczy, że jak się gra? Na dwa? Jak na dwa? Albo na trzy?

Kazio wyjaśnił. Elunia słuchała w skupieniu i podjęła męską decyzję. Zagra dwa swoje wybrane konie, Sewerynę i tę czwórkę, Taran się ta czwórka nazywa, wedle słów Kazia porządek w obie strony, cztery-sześć i sześć-cztery, a potem dołoży im tę proponowaną dwójkę. Kazio zaleca wymieszanie, nie wiadomo, co to znaczy, ale proszę bardzo, może mieszać…

Dotarła do stolika, który stanowił kasę, i mężnie wymówiła podsunięte przez Kazia słowa:

– Poproszę cztery sześć i z powrotem na front, a dalej w kółko jeden pięć osiem. I… zaraz… dwójkę cztery sześć i sześć cztery po dwa razy.

Musiało to nie być całkiem głupie, bo kasjerka zrozumiała od razu. Wybiła jej bilet bez słowa i zażądała trzydziestu dwóch złotych, co Eluni nie wydało się rujnujące. Kazio pociągnął ją na fotel i przyniósł następne piwo.

Nie mając pojęcia o tym, iż gra bardzo trudną kombinację, piątkę, polegającą na odgadnięciu pierwszych pięciu koni we właściwej kolejności, bo tak kasjerka przyjęła jej życzenie, ogromnie zadowolona Elunia wdała się w odkrywanie tajemnic wyścigowych. Kazio chętnie służył wyjaśnieniami, starając się usilnie ograniczać żargon wyścigowy i używać normalnego ludzkiego języka, co nie w pełni mu się udawało. Ogłuszona z lekka określeniami w rodzaju „jadą na stajnię”, „kryty koń”, „ściana”, „gonitwa robiona”, „brać za spuszczenie” i tym podobnymi, Elunia pojęła wreszcie, że Kazio jest tu bywalcem i zgoła fachowcem.