Ni frakasu la dinosaŭrojn en pecojn!

  Kaj la knabo-geniulo komencis premi per siaj lertaj manoj la butonojn de tiu ĉi stranga kubo. Kaj la grandegaj kaj malbonaj tiranosaŭroj pli kaj pli proksimiĝis al la taĉmento de infanaj militistoj. Kaj grandaj, du metrojn kaj duono altaj biciklantoj jam komencis pafi el siaj malvarme trompitaj laseraj maŝinpafiloj.

  Adala ĉirpetis:

  Via sorto estas en la ekvilibro

  Monstroj atakas nin!

  Sed dank' al Dio, estas amikoj,

  Sed dank' al Dio, estas amikoj!

  Kaj frapu tian baton

  Ĝis ne estos tro malfrue!

  Kaj tiam la tri tiranosaŭroj antaŭpaŝantaj subite turniĝis kaj atakis unu la alian. Kaj ili komencis disŝiri per siaj ungegoj fortaj, grize al bruna makulita haŭto. La Cikloj forflugis la monstrojn kaj tordiĝis en konvulsio. Aliaj tiranosaŭroj komencis ataki ilin, kaj ili vere cedis, rompante ostojn kaj muelante la viandon de la venkitaj eksterteranoj.

  Adala rimarkis kun suspiro:

  - Estas terure!

  La militista knabo kun rufa hararo kantis:

  - Milito faras la vivon terura,

  Morto inda kaj bela!

  Ĉi tie denove, Edik tordis ion en la Rubik- Kubo . Kaj denove aliaj tiranosaŭroj alkuris unu la alian kaj mordis. En la sama tempo, ili faligis ciklojn . Ili provis pafi reen. Sed ilia fajro ne estis tre efika kontraŭ tiaj monstroj.

  La infanoj gaje kantis:

  Vane la malamiko kredas

  Kio povas nin kuraĝigi...

  Kiu kuraĝas, li atakas en batalo -

  Malamikoj estos batataj furioze!

  Sed en ĉi tiu kazo, la malamikoj de la cikloj ekstermis kaj pafis, nur unu kontraŭ la alia. Kaj ili estis disbatitaj de tiranosaŭroj. Kaj tia malordo sekvis. Kaj la sango de la dinosaŭroj estis verda kaj blua, kaj la sango de la biciklantoj estis oranĝa. Unu el ili havis sian kaskon for. Kaj videbliĝis tamen tre aĉa taso, malklare simila al homa. Sed en tatuoj, kun teruraj estaĵoj.

  Adala knaris:

  - Jes, ĉi tiuj estaĵoj ne estas tre agrablaj, kaj tiaj plenkreskuloj!

  Edik memfide respondis:

  - Ĉi tie mi neniam, mi esperas, ne fariĝos plenkreskulo, kaj des pli maljunulo! Estas maniero por nia teamo ne kreski, ĉiukaze, la korpo!

  La infanoj kantis ĥore:

  Plenkreskuloj, kompreneble, estas malsaĝuloj,

  Vi ne bezonas kreskigi barbon...

  Ni ne devas razi, infanoj,

  Esti senmorta estas eterna rekompenco!

  Ĉi tie la artilerio de la kastelo komencis bati siajn proprajn trupojn, kaj faris tion kun kolosa furiozo.

  Subite, pli pezaj pafiloj aperis sur la muroj, kaj oni komencis elĵeti donacojn, kiuj eksplodis kiel miniaturaj atombomboj, kaj eĉ karakterizaj fungoj leviĝis!

  Adala kantis maltrankvile:

  Nuklea milito, nuklea milito

  Vi estas la potenco de la infero, tiel terura,

  Homoj, kredu min, ne bezonas!

  Edik kapjesis, li havis modan, malpezan, iomete oran hartondon. Tre dolĉa knabo kiu povus bone, kun sia bela, anĝela vizaĝo, ĉefroli reklamojn. Cetere, li estis filmita sub aliaj cirkonstancoj kaj aventuroj.

  Kaj cxirkauxe fumis, kaj levigxis fumjetoj.

  La militista knabino demandis al Edik:

  - Kaj kiel ni prenos ĉi tiun fortikaĵon? Silento, ĉu ne?

  La genia knabo respondis kun rideto:

  - Ne vere! Prefere, male, kun sono!

  La militista knabo kun aglo trapikita sur la vango estis surprizita:

  - Kia sono? Eble ultrasono?

  Edik respondis:

  - Ne! Ni uzos hipersoniko! Ĉi tio mi pensas, ke vi ŝatos.

  La junaj militistoj ridis kaj diris:

  Trempu en la blasfemado de la ciklo ,

  Kaj mortigu la demon...

  Streĉigu la nuksojn firme

  Kaj la hundo bojis!

  Sed ĉi tie denove malfermiĝis la pordegoj de la kastelo, por la enenan fojon. Kaj el ili elrampis, krome, mekanika boao kun kolosaj grandecoj. Kaj lia buŝo estas pli granda ol tiu de kaĉaloto. Kaj la dentoj, kiel grandegaj boriloj, turniĝas kaj zumas, kaj briletas en la aero.

  Jen alia monstro de kibernetiko.

  Adala notis, lekante siajn skarlatajn lipojn per sia lango:

  - Jen kion mi ne atendis, kia surprizo!