Iuj portas broĉajn orelringojn. Kaj kiajn perfektajn liniojn ili havas!
Kaj iliaj muskoloj, kiel buloj de hidrargo, ruliĝas sub la bronza, brila haŭto. Ĉi tiuj estas vere knabinoj, kiuj kapablas vere batali.
Kaj nun la brigantino rapidas post la galiono. Kaj sur ĉi tiu ŝipo, vilaj orkaj ursoj ĉirkaŭkuras, aldonas velojn kaj provas foriri.
Kapitana knabino kun orfolia hararo, kiu blovas tiel bele en la vento, kaj nudaj piedoj, kiuj frenezigas homojn kiel muĝado:
Ni detruos la malbenitajn ursojn! Lasu la drakbando ekbruli!
Ĉi tie la brigantino mallongigas la distancon. Kaj tri knabinoj pafas de la pafarko-kanono, apogante siajn nudajn piedojn sur la ferdeko.
Kaj tiam la kerno elflugas, kaj priskribinte arkon, trafas rekte en la galeron de la malamika galiono. Kaj la ŝipo, ricevinte fortan baton, kliniĝis.
La knabinoj komencis salti, fulmante per siaj nudaj, rondaj kalkanoj kaj muĝante:
Gloro al la piratoj, gloro!
La knabinoj antaŭeniras...
Ni batalas sub la skarlata flago
La armeo atakas!
Kaj nun la brigantino pli kaj pli proksimiĝas al la galiono. Kaj la knabinoj ĵetas hokojn sur la malamikan ŝipon. Kaj ili tiras la brigantinon al sia viktimo. Kaj poste flagrante nudaj, nudaj piedoj. Ili saltas sur ĝin kaj batalas kun la orkoj. Kaj okazas sovaĝa veturo. La knabinoj tranĉis sin per sabroj kaj sangigas la malamikon en brulantaj riveretoj. Kaj ili falas, kun orkoj detranĉitaj al iliaj kapoj.
Kaj iliaj kapoj ruliĝas sur la planko.
Ĉi tio estas vere detruo kaj neniigo. Nun la militistoj montris sin en sia tuta gloro. Kaj iliaj nudaj, sunbrunigitaj kruroj, kiel sledmarteloj, donis frakasajn batojn.
La knabinoj estas tre belaj kaj ilia bronza haŭto brilas en la sunoj, el kiuj estas tri.
Militistoj fajfas kaj krias:
- Ni mortigos malamikojn, ĉi tiu estas nia kredo ĉiam. Ĉiuj ekzamenoj estis trapasitaj je kvin, nia lando estas sankta!
La knabinoj montriĝis vere bonegaj. Kaj ili estas tranĉitaj tiel, ke la svingoj ne povas esti haltigitaj.
Kaj la nudpieda knabo Gulivero batalas kun ili. Tre gaja infano, ni diru.
Kaj la nuda kalkano de la knabo prenos kaj pugnos la orkon en la mentonon. Kaj lia makzelo falis.
Gulivero kantis:
- Kiel ni vivis batalante,
Kaj ne timas la morton...
Do de nun, vi kaj mi vivos!
En stelitaj altecoj kaj stelplena silento,
En la maro ondo kaj furioza fajro!
Kaj furioza, kaj furioza fajro!
La kajutisto hakis, kaj liaj nudaj piedoj frapis.
Tamen estas bone esti infano. Kian rapidan korpon vi havas.
Ĉi tio vere estas supervira knabo.
Kaj kantas je la supro de siaj pulmoj:
- Mi estas lumkavaliro sur la genuo de la sovaĝuloj,
Mi forbalaos la malamikojn de la Patrujo de sur la tero!
Tiel la knabo batalas kaj kantas. Kaj tranĉoj kaj pugoj.
Kaj aliaj knabinoj batalas kun li. Kiuj estas tiel belaj kaj dolĉaj.
Batalu, kompreneble, ĉe alta altitudo. En la figura signifo de la vorto.
Jen la militistoj. Ni povas diri pri ili: super kaj hiper.
Se ili komencos batali, tiam nenio haltigos ilin.
Kaj nun la lastaj orkoj falis sub la batoj de la belulino. Kaj estis granda ĝojo inter la militistoj.
Kaj ili kantis:
Ni buĉos kaj tranĉos ĉiujn,
Ni mortigos ĉiujn! Ni mortigos ĉiujn!
Kaj post tio ili komencis traserĉi la galionon kaj serĉi predon. Samtempe, la militistoj kantis:
- Ni serĉas preterpasantojn de nokto ĝis mateno,
Ni trarompu la fraera! Ni trarompu la fraera!
Ĉi tie Gulivero kantis kun entuziasmo;
Frato levis la manon al sia frato:
Kruela milito - la muĝado de la kontraŭulo!
La maŝino fariĝis via amiko,
Por frivolemo venis venĝo!
Kion fari se homoj estas rompitaj
Kiam batantaj kugloj fajfas ĉirkaŭe!
Dio pli bone rompu la militon perforte -
Por ke la tagoj de la rabodrako finiĝis!
