- Kiel bele! Vi estas vere mirakla knabo! Kaj kial vi volus esti plenkreskulo?
Gulivero respondis ridetante:
- En la korpo de knabo, mi sentas min pli bone ol iam! Kaj mi havas tre batalan kaj pozitivan humoron!
Kaj la knabkapitano, kvazaŭ vangofrapas siajn nudajn, malgrandajn, ĵus sunbrunigitajn krurojn.
Tiam li kantis:
Unua lernanto, unua lernanto
Vi havas ferion hodiaŭ...
La horo estas bela kaj gaja,
Unua renkontiĝo kun la lernejo!
Kaj Gulivero palpebrumis sian blankdentan rideton. En tiuj tagoj, se Dio malpermesu, ke vi havus dentodoloron, tio estus tia turmento! Kaj estas mirinde ĉi tie, vi estas por ĉiam infano kaj laŭvorte centprocente feliĉa - ho, ho, ho!
Ĉi tio estas vere amuza. Vi vidas vin kiel knabo pli kaj pli.
Kaj estis tre bonaj tempoj. Tiel Gulivero estis en la regno de sorĉistoj, kiuj eĉ povis alvoki la animojn de la mortintoj. Tiam eĉ morti fariĝis sentima - tio signifas, ke ekzistas aliaj animoj, kaj la vivo daŭras post la morto.
Tiel bonega ĉi tio estas.
La knabo daŭre vangofrapis siajn nudajn piedojn laŭ la vojeto kaj kantis, elmontrante siajn infanajn dentojn;
Saluton patrino! Jam la enan fojon mi provas skribi al vi. Kaj nun vi estas antaŭ mi kaj kvazaŭ ĉiuj problemoj foriras.
La luno flosas trans la ĉielo, silento sur la strato,
Kaj nur patrino ne dormas en la domo.
Kaj nokte ŝi trankvile malfermos la pordon por vi,
Kredu, ke neniu alia, nur panjo.
Kaj nokte ŝi trankvile malfermos la pordon por vi,
Kredu, ke neniu alia, nur panjo.
Kaj se iu iam ĉesos ami nin,
Ke larmoj viŝos, komprenu - nur panjo.
Kaj se ni iam iros longan vojaĝon,
Tiam nur patrino atendos nin.
Kaj se ni iam iros longan vojaĝon,
Tiam nur patrino atendos nin.
Kiel ni fartas? Jes, ĉio disfalis. Anka mortis, kaj la stevardoj divorcis. Jes, ĉio estas en tumulto. Patrino! Kial vi estas silenta?
La luno flosas trans la ĉielo, silento sur la strato,
Kaj nur patrino ne dormas en la domo.
Kaj nokte ŝi trankvile malfermos la pordon por vi,
Kredu, ke neniu alia, nur panjo.
Do ĉi-foje, nenio okazis kun mia letero. Panjo, sed mi certe skribos, certe. Mi bedaŭras.
Kaj nokte ŝi trankvile malfermos la pordon por vi,
Kredu, ke neniu alia, nur panjo.
Kaj nokte ŝi trankvile malfermos la pordon por vi,
Kredu, ke neniu alia, nur panjo.
La knabino ridis kaj rimarkis:
- Jes, tiaj aferoj... Vi pensis pri via patrino. Ni ne havas panjon aŭ paĉjon?
Gulivero estis surprizita:
- Ŭaŭ! Kaj kiel estas tio? Kiel vi naskiĝas?
La vicgrafino respondis ridetante:
- Cikonio alportas infanojn al homoj. Kaj ni havas fabelan drakon. Nur homoj havas fabelon pri cikonio nur invento por malgrandaj infanoj, sed ni havas veran drakon. Ĉar ni ankaŭ estas mortuloj, kaj ni devas de tempo al tempo replenigi nian loĝantaron.
La knaba kapitano rimarkis:
- Mil jaroj da vivo estas ankoraŭ tiom malmulte! Precipe se vi estas ĉiam plena de forto kaj energio!
La knabino konsente kapjesis.
- Lasu ĝin preterflugi en palpebrumo! Vi ne havos tempon por retrorigardi! Kvankam aliflanke, plej verŝajne vi estos vendita al la ŝtonminejo, kaj tie la tempo iras tre malrapide!
Gulivero prenis kaj kantis:
- Pri tio, ke laboro estas turmento,
Vintro kaj printempo...
Nur unu escepto -
Kiam vi estas kun Satano!
La vicgrafino sulkigis la brovojn.
- Vi estas tiel fervora kristano. Kaj nun mi memoras pri Satano! Kie estas via fido!
Gulivero honeste respondis:
