Rozo, do, ne atentante la prizonkoridorojn, kradojn, serurojn, pikdraton, marŝis kiel reĝino. Ŝi imagis, kiel oni faris filmojn pri ŝi, kaj kiel oni faris filmojn pri la bolŝevika martiro. Kaj kiel populara kaj malvarmeta ŝi fariĝis de ĉi tio - ne povas esti priskribita per vortoj, nur fabelo.
Nu, kiel en ĉi tiu situacio ne preni kaj ne kanti. Jen vi iras en malliberejon - kvazaŭ en ferio.
Kaj Rozo, ne embarasita, laŭte kantis, kvazaŭ ŝi estus vera reĝino, kiu estis altigita sur la tronon;
Mi estas kuraĝa komsomola membro en kaptiteco,
Tie ŝi montriĝis tre furioza en la batalo ...
Ho Patrujo, sciu, ke mi redonos al vi la ŝuldon,
Mi plenigos la domon per komforto kaj komforto!
Mi sciis iomete - nenion,
Kaj ili prenis min nudpiede por pridemandado,
Faŝismo estas kompleta abomenaĵo.
La Fritz forte batis min per vipo!
Nudigita, duonnuda sur neĝblovo,
Kaj tiel ili veturis tra la vilaĝoj en pisugas ...
Jes, por ricevi vian Fuhrer-ĉerkon,
Kaj ni vidos komunismon malproksime!
Ni prefere ne atendu kompaton
Kaj mi diros eĉ ne vorton al la nazioj!
Vane mi pensis en sovaĝa kolero,
Kia komsomolano estas timema ŝafo!
Malamikoj metis min sur la rakon,
Sub la kalkanoj de la fajroj ekbrulis...
Kaj mi aŭdas la batalon - vi estas pori drato,
Mi estas la vojo de malĝojoj de brulantaj karboj mejloj!
Ne estas rekono kaj la fluo ne estas terura,
Mi eltenos ajnan defion...
Estu ŝoko por la nazioj
Kaj por mi, ajna polvo de sufero!
Mi trarigardos ĉion, mi prenos, kredu min
Ĉar mia patrujo estas Rusio...
Kaj la besto de faŝismo estos entombigita,
Kristo venos kaj la Ruĝa Misio!
Jes, mi scias, mi scias, buklo atendas min,
Eble estos pli malbonaj ekzekutoj!
Ni devos komenci la landon de nulo,
Ĉar estis multaj indignoj!
Kaj tiam venis la granda komunismo,
Sur Marso, ni, ludante, kuris...
La homaranismo triumfu en la mondo,
Por batali tiel forte!
Vi estos la universo, konu la mian
Tiaj senfinaj radiantaj steloj...
Aglo, kiu iam estis pasero,
Ĉiu el ni kun la rekono de la artisto!
Roza eĉ ne rimarkis en sia fiereco, kiel oni venigis ŝin en la ĉambron por serĉado. Kaj tri virinaj gardistoj komencis senvestigi ŝin per siaj lertaj, kutimaj movoj de profesiuloj. Kaj la fiera ĉiela Rosa Luksemburgo montriĝis tute nuda antaŭ tri gardistoj, kiuj multe similis gorilojn.
Nur dolora pinĉo kun granda piedo sur la nuda brusto kun la vortoj: "Ho, kiaj mamoj ", dispelis la plej gravan humoron de Rozo, kaj ŝi timoplene kovris sin kaj ekkriis:
- Kion vi faras!?
Rozo, precipe nude, aspektis tre juna, ŝia talio estis maldika, kaj ŝia figuro estis senriproĉa.
Do la matrono ridetis kaj respondis:
- Nenio speciala knabino! Onklino nun sentos vin pro la malpermesita - pikado, tranĉado, kemio! Nu, sekretaj notoj!
Rozo, malsukcese penante kovri sian nudecon per siaj manoj, respondis:
- Mi havas nenion, kaj ĝi estas humiliga kaj naŭza!
La matrono kun oficiraj epoletoj ridis kaj respondis decideme:
- Ne moviĝu! Alie ĝi doloros!
Kaj grandaj manoj en maldikaj kaŭĉukaj gantoj komencis senceremonie furaĝi ĉirkaŭ la bela, bela, deloga korpo de Rozo. Du aliaj gardistoj, ankaŭ viraj kaj altaj, firme tenis la junan, figuron per la manoj, ne permesante al ŝi kovri ŝiajn hontindajn lokojn per siaj propraj.
La granda matrono tiris la orelojn de Roza, palpis ŝin kaj rigardis en ŝiajn naztruojn. Tiam ŝi atingis la buŝon per siaj gantitaj fingroj. Kaj estis tre abomena, Rozo sentis sin malsana pro la tuŝo de kaŭĉuko. Krome, ekestis la penso, ke eble ĉi tiuj ne estas foruzeblaj gantoj, kaj ŝi uzis ilin pli frue, grimpante en la intimajn lokojn de virinoj. Kaj de ĉi tiuj pensoj, Rozo preskaŭ vomis. Nur titana klopodo de volo, kaj malemo montri ŝian malforton, permesis al Roza bremsi la liberigon de vomaĵo .
