— Ике көн элек Бальдр минем яннан үтеп китте, батыр егет, — ди албасты хатын, — аны күрәсең килсә, төньякка бар. Анда, Нифльхейм астында безнең патшабикәбезнең сарае тора. Ләкин сак бул: кире ул сине җибәрмәс.

Гермод, җавап бирмичә, Модгуд күрсәткән якка таба чабып китә, һәм унынчы көн ахырына бөтен яктан тимер рәшәткә белән уратып алынган зур сарай күрә.

Егет аттан төшә, сигез аяклы айгырында ызманы кысыбрак бәйли, аннары яңадан атка утыра һәм тезгеннәрне тарта. Слейпнир кош кебек һавага күтәрелә һәм рәшәткә аша җайлы гына сикереп, Локи өлкән кызы сараеның ишек төбенә төшә.

Аллалар Хельны үлеләр шәүләсе белән хакимлек итәргә җибәргәнгә күп гасырлар үтә. Бу вакыт эчендә ул шундый зур һәм көчлегә әйләнә, хәтта Гермодның, аны күргәч, куркуыннан йөрәге кысыла. Хельның уң ягында, мактаулы урында — Бальдр, аның кырында — Нана һәм Ход, ә сул ягында Грунгнир, Гейрод һәм башка албасты князьләре утыра иде.

— Исемең ничек синең, куркусыз егет, монда вакытыннан алда ничек килдең? — дип сорый Хель явыз итеп. — Әллә моннан кире кайтып булмаганны белмисеңме?

— Мин Гермод, Одинның кече улы һәм Бальдрның энесе, — дип җавап бирә егет, куркуын яшереп. — Аслар мине сиңа яз алласын җибәрүен сорарга, дип җибәрделәр. Алар аның өчен теләсә нинди йолым бирергә әзер.

Хель көлеп җибәрә, әмма Гермод тагын да ныграк курка башлый.

— Миндә алтын Асгардка караганда күбрәк, — ди ул, — ә тагын нинди йолым тәкъдим итә алалар миңа Аслар? Юк, егет, миңа берни дә кирәкми. Мин, аллалар уйлаган кебек, андый усал түгел. Дөньяны йөреп чыксыннар. Әгәр бөтен нәрсә Бальдр буйлап елаганын күрсәләр, әгәр чыннан да аны бөтенесе ярата икән, шунда бу хәбәр белән минем янга кил, һәм мин сиңа абыеңны бирермен. Әлегә ул монда калачак. Өеңә кайт — син моннан беренче китүче.

— Тукта, Гермод, — ди Бальдр, егетнең китәргә җыенганын күреп. — Миңа Один биргән Драупнир йөзеген ал. Әтигә кире бир. Ул син мине күргәнгә исбат булачак.

– Ә миннән Фриггка бу яулыкны бир, — ди Нана, башыннан салып һәм Гермодка биреп. — Сау бул, бәлки без тиз генә күрешмәбез әле.

– Һәм Асларга Бальдрның үлемендә мин гаепле түгел икәнемне әйт, — ди Ход. — Озакламый үтерүче дөресен әйтәчәк.

Гермодтан Хель шарты турында белгәч, аллалар дөньяны йөреп чыгу өчен төрле якларга таралалар. Һәм ераграк барган саен, алар ныграк сөенә, чөнки аларга очраган барлык тере һәм тере булмаган әйбер Бальдр буенча елый. Гномнар һәм эльфлар, кешеләр һәм албастылар, урманда җәнлекләр һәм күктә кошлар елый. Хәтта судагы балыклар да елый. Чәчәкләр елый, хуш исле чыкларын җиргә төшереп, агачлар елый, ботакларыннан сумала яки су тамчылары төшеп, металлар һәм ташлар елый, дымлы томан белән капланып, салкын һәм юеш җир елый, яз алласының җылы сулышы булмагач.

Бер Локи гына еламый. Асларны алдап һәм Бальдрны ничек кенә мәңгегә Хельда калдырырга микән, дип уйлый. Канәгать Аслар Асгардка кайтканда, алар Йотунхеймның бер тау куышында албасты хатын күрәләр. Ул аларны көләч йөз белән каршы ала.

— Ничек, син Бальдр өчен еламыйсыңмени? — дип шаккатып сорыйлар Аслар.

— Нигә еларга? — дип көлеп җибәрә албасты хатын. Минем исемем Токк. Беләсез, яхшылык өчен яманлык белән түлиләр. Бальдр Хельда калсын. Ул миңа кирәк түгел.

Яшен алласы аннары Токкны үтерергә дип аны озак эзли, әмма тапмый. Бу албасты хатынның Локи булганы башына килми.

Менә ни өчен Бальдр һаман Хельда яши.

Торның аллалар сый мәҗлесенә казан табуы

Один — дөнья белән, Нйодр — җилләр белән, ә Тор давыллы болытлар белән хакимлек иткән кебек, куәтле алла Эгир һәм аның хатыны алиһә Ран диңгез киңлекләре һәм тирәнлекләре белән идарә итәләр. Алар Аслар нәселеннән түгел һәм Асгардта яшәми, ләкин шулай ук дөнья диңгезен мәңгелек боз белән капларга теләүче Гримтурсеннарга каршы туктаусыз көрәшәләр. Һәм бу сугышта аларга яшен алласы еш булыша.

Мидгардтан көньякка бер утрауда Эгирның бик матур сарае бар. Аның астында — мәгарә, анда батып үлгән кешеләрнең мәетләре ята. Аларны анда, көн саен диңгезгә үзенең зур ятьмәсен ыргытып, алиһә Ран җыя.

Эгир яз алласын ярата иде, аның килүе боз албастыларын төньякка чигенергә мәҗбүр итә торган була. Бальдр үлеменнән соң бер ел үткәч, Эгир аңа карата бай сый мәҗлесе үткәрә. Анда ул Асларны гына түгел, якты эльфларны да чакыра.

Кунаклар шундый күп җыела, диңгез алласының сырасы җитми, ә ашарга әле җитәрлек була. Моны күреп, Тюр Тор колагына пышылдый:

— Без Эгирга булышырга тиеш һәм безгә зуррак казан табарга кирәк. Аның минем абзый Гимирда барлыгын беләм. Аның тирәнлеге бер чакрым, әмма Гимирдан аны сорау авыр булачак.

— Ярый, киттек! — дип җавап бирә Тор. — Менә күрерсең, иртәгә иртән казан монда булыр.

Беркемгә берни әйтмичә, аллалар Эгир сараеннан тыныч кына чыгып, Тор арбасына утыралар һәм бер сәгатьтән соң төньякка, Гимир мәгарәсе янына барып та җитәләр. Албасты бу вакытта балык тота торган була, һәм Асларны әнисе каршы ала. Ул Тюрның әбисе була.

— Юкка килдең син монда тагын, Тор, — ди ул, асны күреп. — Минем улым һаман синең белән ничек Мидгард еланын тотканын оныта алмый һәм синнән үч алырга тели.

— Без, әби, Гимирдан аның казанын сорарга килдек, — ди Тюр, — Эгир мәҗлесендә сыра ясарга.

— Бирмәс ул аны сезгә, — ди теге, башын селкеп. — Беләсез бит, Гимир белән Эгир — явыз дошманнар. Ярый, мин аны ризалаштырып карармын, ә сез, ул кергәч, аның күзенә күренми торыгыз.

Кичкә таба урамда авыр адым тавышлары ишетелә башлый, һәм мәгарәгә Гимир килеп керә. Мыегыннан һәм сакалыннан аның зур боз сөңгеләре асылынып тора, һәм шуңа ул тагын да куркынычрак күренә. Таш колонналар артына качкан Тор белән Тюрны күрмичә калып, албасты эскәмиягә утыра һәм әнисенә ашарга әзерләргә куша.

— Бездә бүген сөенеч, Гимир, — ди ул, — безгә кунакка оныгым килде, батыр Тюр, аның белән Тор. Әнә алар колонна артында тора.

— Ничек, Тор тагын монда мени? — дип акыра Гримтурсен һәм аларга таба шундый рәхимсез карый, хәтта аларны каплап торган колонна Гимир карашыннан кисәкләргә таркала. — Тагын Мидгард еланын тотарга барырга тели мәллә ул?

— Юк, Гимир, — дип җавап бирә Тор. — Без синнән Эгир сый мәҗлесе өчен казан сорарга дип килдек.

Гримтурсен күзләрендә ялкын кабынып китә, әмма ул Тор аңа сукканын исенә төшереп, болай ди:

— Ярый, мин сезгә казанны бирермен, әгәр минем өч шартымны үтәсәгез: бер утыруда миннән күбрәк ашагыз, минем хрусталь кубокны ватыгыз һәм мәгарәдән казанны үз җилкәләрегездә алып чыгыгыз.

— Беренче шарт миңа иң яраклысы, — ди Тор. — Күптән тамагым ачты. Нәрсә ашарга бар синдә?

Гимир әмере белән анасы тулаем кыздырылган өч үгез алып килә.

— Аша, Тор, — ди албасты, бер үгезне кабып.

Ул Ас аның артыннан җитешә алмас, дип уйлый иде һәм итне ашыкмыйча гына чәйни иде. Ләкин ачыккан алла Гримтурсенның бер үгезне ашавын көтеп тормый, ә Тюрга бер кисәк тә калдырмыйча, үзе калган ике үгезне ашап бетерә.

— Хәзер Тюрны ашатырга кирәк, Гимир, — ди ул, — тагын итең юкмы?

— Син болай да әни пешергән бөтен әйберне ашап бетердең, — ди албасты. — Беренче шарт үтәлде, хәзер минем кубокны ватып кара.

“Моны үтәү кыен булмас” — дип уйлый яшен алласы, Гимир кулыннан юка хрусталь кубокны алып. Һәм аны бөтен көченә таш стенага бәрә. Аның сугуыннан стенадан гранит кисәкләре оча, ләкин кубок ватылмый, ә зыян-зарарсыз Тор каршына төшә.

Албасты канәгать итеп елмая.

— Мин аны сиңа тагын ике тапкыр ыргытырга рөхсәт итәм, — ди ул. — Ул шунда да ватылмаса, сез Эгирга казансыз кайтачаксыз.

Тор бу юлы кубокны кыя ташка ыргыта. Кыя таш, кызыл балчыктан булган шикелле, таралып төшә. Ә хрустальга берни дә булмый.

— Бу кубокны Гимирга гномнар ясады, — пышылдый Торның колагына Тюрның әбисе. — Кубокны аның башына ат. Аның маңгаеннан ныграк нәрсә юк дөньяда.

Тор ул әйткәнчә эшли, һәм, Гримтурсен башына тиюгә, гномнарның тылсымлы әйбере челпәрәмә килә.

— Миңа аны атарга син үзең уйлап тапмадың, — ди Гимир торып. Сиңа соңгы шартны үтәргә калды: җилкәңдә минем казанны алып чыгу. Көтеп тор мине, хәзер киләм.