Пад "Girl" ты пайшла з худым, як жэрдка, вастраносым хлопцам, а я - з ягонай пышнагрудаю сяброўкай, што мела зайздросную талiю i карону цудоўных каштанавых валасоў, якiя, напэўна, умелi маляўнiча рассыпацца па падушках. Дзяўчына яўна перабрала норму: яна павiсла на мне i, прыцiснуўшыся ўсiм целам, зашаптала, што хоча, каб я на ёй пакатаўся. Ты атрымала ад яе незаслужанае абвiнавачанне ў фрыгiднасцi, а твой партнёр з птушыным носам - у iмпатэнцыi, што не перашкодзiла яму выцягнуць шарыкавую асадку i напiсаць табе на далонi нумар тэлефона.

Прыкладна ў гэты час мокры ад поту бармен грукнуў аб стойку дзвюма дармавымi пляшкамi лiкёру i дзвюма - шампанскага. Гэта сталася сiгналам. Пеця ўпершыню раскашэлiўся на пачастункавае шампанскае, глуханямы паставiў побач каньяк. Мы з лесбiянкамi падтрымалi агульнае натхненне, а моладзь, у якой даўно скончылiся грошы, унесла сваю долю тым, што ссунула два столiкi i расставiла крэслы, на якiх уладкавалiся ўсе, апрача красунi з асiнай талiяй, што цiхамiрна пасопвала ў кутку за выступам дзвярэй...

Тралейбусы ўжо даўно не хадзiлi, калi ў прачыненае вакно зазiрнуў мiлiцэйскi патруль. "У нас банкет!" - зычна выгукнуў бармен, i ягоны голас аказаўся неспадзявана цвярозым i прагучаў над сатурналiяй, як ранiшнi крык пеўня...

Ноч перамiргвалася дробнымi гарадскiмi зоркамi i дыхала свежасцю блiзкае восенi.

Колькi хвiлiнаў мы, паўтара дзесятка познiх гулякаў, непрыкаяна тупалiся ля дзвярэй, а тады пацягнулiся кожны ў свой бок. Пазней за астатнiх разышлiся пары: мы, глуханямыя i лесбiянкi.

Праз два днi мы з табой стаялi на тым самым месцы. Прызнайся, разам са старой завядзёнкай нас вяла i надзея, што расстанне з кавярняю было заўчасным i, праехаўшы тры прыпынкi, мы ўбачым чырванашчокага бармена, а там падыдуць лесбiянкi альбо, прыгнуўшыся ў дзвярах, зойдзе алмазаздабытчык з пасiяй-аднадзёнкай...

Нас сустрэла падкова высокага свежага плота, якi хаваў i два вакны на някiдкiм фасадзе, i бакавую сцяну, дзе была намаляваная назва, i клёнiк-самасейку з тузiнам пыльных лiсцяў, што збiраўся вырасцi на газоне перад ганкам.

Мы зайшлi ў блiжэйшы зялёны дворык, селi на дзiцячыя арэлi i, выкурыўшы па цыгарэце, дамовiлiся стэлефанавацца, як заўсёды.

Мы не пазванiлi - нi як заўсёды, нi наогул.

З усiх наведнiкаў кавярнi за гэтыя гады я не спаткаў нiкога, акрамя алмазаздабытчыка. Наставiўшы пад золкiм восеньскiм ветрам каўнер, ён самотна брыў па свiслацкай набярэжнай, i з кiшэнi ягонага калiсьцi дыхтоўнага палiто выглядвала светлае рыльца адкаркаванае бутэлькi. Я спынiўся, ён таксама вiдавочна пазнаў мяне, але пасля iмгненнага вагання перавёў вочы на рачное рабацiнне i прыспешыў хаду.

Ну i цяпер вось сустрэча з табой.

Я gеnius lосi, я помню дзяцiнства

Гэтага горада, гэтае песнi...

узгадваецца мне, а ты сядзiш з цыгарэтай у пустым фатэлi каля вакна i пагаджаешся: таго, што не зрабiлася ўспамiнам, проста не iснавала.