Застаецца сказаць не многа, каб закончыць казку.

Прайшла зiма, а за зiмою, як вядома, iдзе вясна. Вярнулiся з выраю буслы. Яны не прымалi ўдзелу ў лячэннi i ахове дуба, бо iх ужо не было тут: яны падалiся ў вырай. Як зiрнулi яны на дуб, дык з гора i здзiўлення ўгору дзюбы пападымалi: што сталася з дубам? На яго лысай верхавiне адзеты быў каптур, як у старой бабкi. З двух бакоў вiселi шырокiя заслоны. Усе акенечкi ў дубовым камлi былi шчыльна пазатыканы. Буцвець пачаў стары дуб i, здавалася, ледзь на нагах трымаўся.

- Што сталася з нашым дубам? Што будзе з нашым домам? - гаварыла буслiха, закiнуўшы нос высока ўгору.

- Ой, мiлыя! Як апекавалiся над iм! Як лячылi! - адказала буслам сарока-шчабятуха.

- Апекавалiся, лячылi! - з горыччу перадражнiў яе бусел. - Заапекавалi i залячылi! Давай, жонка, самi будзем даваць раду нашаму дубу.

Разбурылi яны заслону, сатканую з дзеразы, скiнулi з старой галавы дуба каптур, павыцягвалi канапатку з дубовых шчылiн.

Дыхнуў дуб свежага паветра, i адразу лягчэй стала яму. А калi прайшоў дождж i напаiў сухое нутро дуба спажыўнаю вiльгаццю, ён зусiм акрыяў. Зазелянела на iм лiсце, а пад канец лета на дубе выраслi i жалуды.

- Дзякую вам, дзецi мае, - звярнуўся дуб да сваiх жыхароў, - адсланiлi вы мне свет, i я нiбы другi раз прыйшоў у яго.

А потым усмiхнуўся i дадаў:

- Усюды i ва ўсiм трэба мець розум i ведаць меру.