- Калi вам гэта ўдасца, буду вельмi задаволены, - адказаў капiтан.

- Добра, - сказаў я, - я зараз пагавару з iмi ад вашага iмя.

Затым я паклiкаў да сябе Пятнiцу i двух матросаў-закладнiкаў (якiх мы цяпер вызвалiлi, бо таварышы iх стрымалi слова, якое давалi) i загадаў iм перавесцi пяцярых нашых палонных з пячоры ў будан.

Праз некаторы час мы з капiтанам накiравалiся туды (я ў сваiм новым гарнiтуры i на гэты раз ужо ў якасцi начальнiка выспы). Падышоўшы да агароджы майго лецiшча, я загадаў вывесцi да сябе арыштаваных i сказаў iм наступнае:

- Мне вядомы ўсе вашы злачынствы. Я ведаю, што вы напалi на безабаронных пасажыраў i забiлi iх. Ведаю i тое, што вы хацелi зрабiцца пiратамi, каб рабаваць мiрныя караблi... Цяпер ведайце, што па майму загаду карабель вернуты капiтану. Варта мне загадаць - i вас павесяць як разбойнiкаў, злоўленых на месцы злачынства. Таму, калi ў вас ёсць што сказаць у сваё апраўданне, кажыце, бо я маю намер пакараць вас як забойцаў i здраднiкаў.

Адзiн з iх адказаў за ўсiх, што iм няма чаго сказаць у сваё апраўданне.

- Але, калi нас арыштавалi, капiтан абяцаў нам лiтасць, i мы пакорна молiм вас змiласцiвiцца над намi i дараваць нам жыццё.

- Я не ведаю, якую лiтасць я здолею зрабiць для вас, - адказаў я. - Я маю намер пакiнуць выспу з усiмi маiмi людзьмi: мы ад'язджаем на радзiму. Што ж датычыць вас, то паводле слоў капiтана ён павiнен закаваць вас у кайданы i, прыехаўшы ў Ангельшчыну, аддаць вас пад суд за здраду. А суд адразу ж вынесе вам смяротны прысуд. Iншага прысуду i быць не можа. Смерць на шыбенiцы - вось што чакае вас у Ангельшчыне. I таму наўрад цi будзеце вы задаволены, калi мы возьмем вас з сабою. У вас ёсць адно выратаванне - вы павiнны застацца на выспе. Толькi пры гэтай умове я здолею вас памiлаваць.

Яны з радасцю згадзiлiся на маю прапанову i доўга дзякавалi мне.

- Лепей жыць у пустынi, - казалi яны, - чым вярнуцца на радзiму, дзе нас чакае шыбенiца.

Я загадаў развязаць iх i сказаў:

- Iдзiце ў лес на тое месца, дзе вас схапiлi, i заставайцеся там, пакуль па вас не прышлюць. Я загадаю пакiнуць вам сякую-такую зброю, харчовыя запасы i дам неабходныя ўказаннi на першы час. Вы здолееце цудоўна тут жыць, калi будзеце настойлiва працаваць.

Пасля гэтых перагавораў я вярнуўся дадому i пачаў рыхтавацца ў далёкае плаванне. Я, аднак, папярэдзiў капiтана, што мне спатрэбiцца некаторы час, каб сабрацца ў дарогу, i папрасiў яго адпраўляцца на карабель аднаго, без мяне, а ранiцой прыслаць па мяне шлюпку.

Калi капiтан адчалiў, я загадаў паклiкаць да сябе палонных i завёў з iмi сур'ёзную гутарку.

Я зноў сказаў iм, што, па-мойму, яны робяць разумна, застаючыся на выспе, таму што калi б капiтан узяў iх з сабою, iх абавязкова павесiлi б.

Я падрабязна расказаў iм, як я сам трапiў на гэтую выспу, як патроху паляпшаў сваю гаспадарку, як збiраў вiнаград, як сеяў рыс i ячмень, як навучыўся пячы хлеб.

Я паказаў iм сваё ўмацаванне, свае каморы, свае палi i загоны - словам, зрабiў для iх усё, каб жыццё iх на выспе не здавалася такiм цяжкiм.

Я пакiнуў iм сваю зброю (гэта значыць пяць мушкетаў, тры паляўнiчыя стрэльбы i тры шаблi), паўтары бочачкi пораху i даў падрабязныя парады, як даглядаць коз, як даiць i адкормлiваць iх, каб яны былi тлусцейшыя, як рабiць масла i сыр.

Такiм чынам, мне давялося расказаць гэтым людзям усю доўгую гiсторыю майго цяжкага, працавiтага i адзiнокага жыцця на выспе на працягу дваццацi васьмi год.

Развiтваючыся з iмi, я абяцаў, што папрашу капiтана пакiнуць iм яшчэ дзве бочачкi пораху, а таксама насенне гароднiны, i расказаў iм, як цяжка было без гэтага насення.

Мех гароху, якi капiтан прывёз мне, каб я ўжываў яго ў ежу, я таксама аддаў iм i пры гэтым параiў выкарыстаць для пасеву ўвесь гарох, каб яго потым было больш.

Пасля гэтай гутаркi я на другi ж дзень, ранiцой, перабраўся на карабель.

Хоць нам i вельмi не цярпелася хутчэй падняць ветразi i рушыць у далёкае плаванне, усё-такi на якары мы прастаялi яшчэ цэлыя суткi.

На другi дзень ранiцой мы ўбачылi, што да карабля плывуць два чалавекi. Выявiлася, што гэта двое з тых пяцярых, якiх мы пакiнулi на выспе.

- Вазьмiце нас з сабою! - крычалi яны. - Лепей павесьце нас, толькi не пакiдайце на выспе! Там усё роўна нас заб'юць.

У адказ на iх просьбу капiтан заявiў, што не можа ўзяць iх без майго дазволу. У рэшце рэшт, прымусiўшы iх даць урачыстую прысягу, што яны выправяцца i будуць паводзiць сябе добра, мы ўзялi iх на карабель.

Паколькi неўзабаве пачаўся прылiў, на бераг была адпраўлена шлюпка з рэчамi, якiя я абяцаў пасяленцам. Да гэтых рэчаў капiтан дадаў, па маёй просьбе, скрыню, напакаваную рознай адзежай. Яны ўзялi гэты падарунак з вялiкай удзячнасцю.

Трэба сказаць, што, развiтваючыся з iмi, я даў слова, што не забуду пра iх i што, калi толькi ў якiм-небудзь порце мы сустрэнем карабель, шлях якога будзе ляжаць паўз маю выспу, я папрашу капiтана таго карабля зайсцi па iх i забраць у родныя краi.

Калi я пакiдаў гэтую выспу, я ўзяў з сабою на памяць вялiкую востраканечную шапку, якую я ўласнаручна пашыў з казiнага футра, парасон i аднаго з маiх папугаяў.

Не забыў я ўзяць i грошы, але яны так доўга ляжалi ў мяне без ужытку, што зусiм пацямнелi.

Толькi старанна пачысцiўшы iх, можна было ўбачыць, што гэта срэбра. Прыхапiў я таксама i залатыя манеты, якiя знайшоў на разбiтым гiшпанскiм караблi.

Як я потым удакладнiў па карабельным журнале, мой ад'езд адбыўся 19 снежня 1686 года. Такiм чынам, я пражыў на выспе дваццаць восем год, два месяцы i дзевятнаццаць дзён.

Вецер быў спадарожны. Карабель iмчаўся на ўсiх ветразях. Мне было радасна думаць, што з кожнай хвiлiнай я ўсё блiжэй да родных берагоў. Калi ж нарэшце паказалiся ў туманнай далечынi белыя скалы радзiмы, якую я не бачыў столькi гадоў, я ледзь не страцiў розум ад хвалявання i шчасця. Я толькi тое i рабiў, што падбягаў да капiтана i крычаў: "Хутчэй! Хутчэй!"

Як толькi мы кiнулi якар, я развiтаўся з усiмi маiмi спадарожнiкамi i ў суправаджэннi адданага Пятнiцы заспяшаўся ў той горад, дзе прайшло маё дзяцiнства. Бацькоў я ўжо не спадзяваўся ўбачыць жывымi. Бо нават у тую далёкую пару, калi я ўпершыню толькi адплываў у далёкiя краi, яны былi такiя старыя i слабыя, а з таго часу мiнулi дзесяткi гадоў!

Вось i наша вулiца, вось i наш стары дом, якi я так безразважна пакiнуў. Са здзiўленнем сустрэлi мяне жыхары гэтага дома, калi я, усхваляваны да слёз, паведамiў, хто я такi. У першы момант мне не паверылi, але калi ўпэўнiлiся, што я сапраўды Рабiнзон Круза, мяне ледзь не задушылi ў абдымках. Асаблiва ўзрадавалiся мне мае сёстры i iх дзецi - хлапчукi i дзяўчаткi, якiя нiколi раней не бачылi мяне. Усе даўно лiчылi, што я памёр, i цяпер глядзелi на мяне, як на дзiва, нiбыта я ўваскрэс з магiлы.