А калi ён не памёр? Што, калi гэтая нябачная i страшная iстота падуладная толькi Часу? Чаго б было вартае гэтае нябачнае, непазнавальнае цела, цела Духу, калi б яно таксама баялася хваробаў, раненняў, немачаў, заўчаснага разбурэння?

Заўчаснае разбурэнне? Ад яго iдуць усе людскiя страхi! Пасля чалавека прыйдзе Тамтэй. Пасля таго, хто можа памерцi ў любы дзень, у любую гадзiну, у любую хвiлiну, ад любога няшчаснага выпадку, прыйдзе той, якi памрэ толькi ў вызначаны дзень, гадзiну, хвiлiну, дайшоўшы крэсу свайго iснавання!

Не... не... Ён не памёр... Тады... тады... тады памерцi павiнен я!..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .