Але Фэлька падышоў да яе блiжэй, паглядзеў моўчкi ёй у твар i сказаў:

- Ты не крыўдзiся на мяне.

- За што?

- Ты ж думаеш, што я сiлком цябе ўгаварваў iсцi за Чухрэвiча. А яно не гэтак. Не iдзi ты за яго, калi гэтак не падабаецца ён табе... Хто гэта мог падумаць... Нядобра адно, што пакрыўдзiўся ён, такi ж мы з iм дружылi.

- Адкрыўдзiцца, калi табе гэтак хочацца.

- Я памiруся, толькi ты не ўмешвайся больш у гэтую справу.

- Я нiколi не хацела ўмешвацца.

Слёзы душылi яе, i яна пачала плакаць, сеўшы i прыпершыся плячыма да сцяны. Фэлька сеў каля яе. Палажыў руку на плячо, хмельны i расчулены, пацалаваў сястру. Яна плакала цiха. Пачынала свiтаць. Выплакала свае слёзы, рабiлася ёй лягчэй.

- Кiнь ты, не плач. Усё скончылася. Хiба нам кепска жыць на свеце?

- Бяры ты хутчэй сваю Алiмпу.

- Чаму ты гаворыш?

- Хачу табе дабра.

Зноў брат пашкадаваў яе, пагладзiў па галаве. Яна ўстала. Стала на паўзмрочнай вулiцы - прыгожая, здаровая, моцная. Высыхалi на вачах апошнiя слёзы, хараство жаночай усмешкi расцвiтала на твары. Фэлька стаў поплеч з ёю:

- Заснуць з гадзiну трэба яшчэ.

- Iдзi.

- А ты?

- Зараз iду.

Засталася на вулiцы адна.

Яснела неба, вiднела на зямлi. I шкада стала ёй, што адправiла яна так хутка дадому паслухмянага перад ёю Асташонка.

Паволi пайшла ў двор, поўная жаночага хараства. Ледзь прыкметна ўсмiхнулася - як на ўсходзе заружавеў гэты першы прамень маладога сонца.

Ападалi i пахлi ў садзе грушы. Усход рассцiлаў бялiць ружовыя палотны.

1928

Каментары

Друкуецца па зборнiку "Вераснёвыя ночы" /Менск, БДВ, 1929/. Упершыню апублiкавана ў часопiсе "Узвышша", 1928, № 4. Датуецца снежнем 1927 i жнiўнем 1928 года.