„ык≥눥, чык≥눥 цюц≥к ≥ апынуҐс€ пад нейк≥м гумном. « дз€дзькавага хутара, сам таго не ведаючы, Єн прычык≥눥 у вЄску. ѕачынала шарэць. ÷юц≥к кульгॠпа вул≥цы ≥ пахныкваҐ. ѕадышоҐ да нейк≥х варот, ц≥кнуҐ спадн≥зу ≥ палез на падворак. ѕуста навокал, ≥ сен≥ зачынены. ” наступных дзв€рах у куточку была дз≥рка, дл€ ката. ÷юц≥к панюхॠ≥ палез. ÷Ємна. Ќюх, нюх, нюх… јдна тольк≥ шорстка€ кастрыца. ј потым раптам Ч шшух! Ч ≥ пал€цеҐ кудысьц≥ старчма. —тукнуҐс€ аб нешта цвЄрдае, вострае, перакул≥Ґс€ ≥ Ґпॠна сырое каменне. ѕаб≥Ґ лабац≥ну, сп≥ну. ѕлакаҐ, плакаҐ, €к той бедны якаҐ, ≥ ҐсЄ €му пан бог аднакаҐ. “ады Єн змоҐк ≥ прыслухаҐс€: ц≥хенька, цЄмна, тольк≥ пахне квашанай капустай ≥ сырою бульбай. ” кутку шарганулас€ нешта па дошках, а пасл€ зап≥шчал≥, зац€Ґкал≥ пацук≥.
“Ќу,Ч падумॠцюц≥к,Ч прападу € тут за н≥шчымны квас…”
4
” √абрусЄвых у хаце была тольк≥ бабка ’в€дос€. Ўарую гадз≥ну спраҐл€ла сабе ды пагл€дала Ґ вокны, што гэтак позна, а хатн≥х Ч н€ма ды н€ма. яны пайшл≥ да малатарн≥ да як≥ма Ч ≥ —ц€пан, ≥ Ќастул€, ≥ –ыгорка.
Ч ј-а, што ж гэта так забав≥л≥с€? —кац≥не не давана. ’м, пайсц≥ хоць бульбы Ґнесц≥.
Ѕабул€ апранула кажушак, уз€ла кошык ≥ патэпала Ґ пагрэбн≥к. ѕадышла да жарала, к≥нула туды кошык ≥ ну ступаць на лесв≥чку.
Ч ј-€-€й! Ч заенчыла нешта адтуль.
Ч ѕан Ѕог з нам≥ Ч што ж гэта? Ч ”здрыгнулас€ бабул€ ды ходу.Ч ’ай €го л≥ха, што ж гэта? Ч ѕаста€ла, падумала.Ч ѕайду х≥ба газоҐку вазьму.
јле стара€ ≥ з газоҐкай паба€лас€. —тала зноҐ чакаць хатн≥х. ѕрыйшл≥ €ны, ≥ бабул€ ≥м расказала.
Ч ’адзем! Ч сказॠ–ыгорка.
яны пайшл≥. ’лопец палез у €му.
Ч ј мо не лезь, унучак, хай €го…
Ўаркнула запалка, ≥ Ґ жарале засв€ц≥лас€.
Ч —абачка, баба, сабачка! ј мой жа ты!
« €мы пачулас€ пахныкванне.
÷юц≥ка дастал≥ ≥ панесл≥ Ґ хату. ј там ужо мама агонь запал≥ла.
Ч Ѕедненьк≥, цюцька, галодненьк≥,Ч шкадавала €на.
’ай €го! “ольк≥ напалохалас€,Ч см€€лас€ бабул€.Ч ƒальмала: што за звер?..
Ч ќт, бедавал≥ па Ћыску. ќт ≥ сабака будзе. Ѕачыш, €к≥ ладны,Ч казॠтата, папыхваючы люлькай.
Ќал≥л≥ цюц≥ку капусты.
Ч Ѕачыш, бачыш, аж чарапок падскоквае! Ч см€€Ґс€ тата.
Ч Ќейка€ ж зараза ножку пераб≥ла,Ч гаварыҐ
–ыгорка, прыгл€даючыс€.
“ата адкаш눥с€ ≥ плюнуҐ.
Ч ћала х≥ба дур툥 на свеце,Ч сказॠЄн ≥ зноҐ зац€гнуҐс€ дымам.
Ч ќт дзе Ч буху, буху, €к у бочку, а ҐсЄ смокча махнушу гэтую,Ч сказала мама.
ј бабул€ ’в€дос€:
Ч Ўто ж ты,Ч кажа,Ч друг≥ б’еш скац≥нку: скац≥нка ж нема€, м≥лы€, €на не скажа…
ј цюц≥к тольк≥ абл≥зваҐс€ ды пав≥львॠтоҐстым хвосц≥кам.
–ыгорка занЄс €го Ґ хлеҐ, пагладз≥Ґ ≥ палажыҐ л€ √недчынага катуха, а сам паста€Ґ ≥ пайшоҐ.
÷юц≥к пачॠпрыслухоҐвацца, нюхаць. ѕад ≥м навокал пахла конск≥м гноем ≥ аржаной саломай, а над галавой хрупала сена кабыла. ѕачуҐшы сабачы дух, €на панюхала ≥, не датыкаючыс€ да цюц≥ка цЄплым≥, валасатым≥ губам≥, з аг≥дай пырхнула. ÷юц≥ку здалос€, што ≥ €на Ґжо ведае пра €гоную крыҐду ≥ шкадуе €го. ®н пахныкॠЄй трох≥, а потым змоҐк. √недка хрупала мерна, павольна, час ад часу спын€ючыс€, каб насцеражыцца, паслухаць…
јх, €к добра цюц≥ку, €к смачна Ґ жываце, €к≥ Єн пузаценьк≥, цЄплы ≥ м눥к≥!
÷юц≥к скурчыҐс€ ≥ шчасл≥ва заснуҐ.
