На рысавым полі ўвішна.

І я вандрую ўвесь век — няйначай,

рыхтую сьвет пад сяўбу.

Хадземце, сябры, са мною!

Калосьсе будзем жаваць,

спаць на траве пад небам.

Схапіўся, як за апору,

за колас жытнёвы.

О, ростань!

Ірысы. Прысесьці ля іх

і пагутарыць — хіба гэта

таксама не падарожжа?

Ніякага знаку, што неўзабаве

памерці мусяць:

сьпевы цыкад.

Белыя макі!

Здаецца, што расьцвілі

восеньскія дажджыны.

Дажджыць і дажджыць!

Пачарнела

на полі сьвежае ржышча.

Захад, усход — усюды

аднолькавы смутак.

Восеньскі вецер.

Зьмяркаецца. Адно голас

дзікае качкі

бялее ледзь-ледзь над морам.

Вымавіш слова —

здубеюць губы.

Восеньскі вецер.

На ссохлым суку крумкач

нанач знайшоў прытулак.

Глухая восень.

Тады зразумееце мае вершы,

калі заначуеце ў полі

пад сьцюжным ветрам.

Поўня!

Ёю любуючыся, прахадзіў

наўкола сажалкі ноч.

У сьцюжы начной на дол

апала гусь у зьнямозе — вось гэтак

начуюць вандроўцы.

Усё, што ні ёсьць на сьвеце,

пашамаціць і аціхне —

нібы чараціна.

Дзікая ружа,

што красавалася ўскрай дарогі,

трапіла ў пашчу майму каню.

Нібы раніцовыя кветкі — манахі:

колькі ўжо іх адцьвіло!

А вера стаіць, як хваіна.

Гэткія розныя, а цьвіце

кожная зёлка па-свойму.

Вось гэта і подзьвіг.

Вада — халадэча.

Ніяк не можа на ёй заснуць

самотная чайка.

Карэньне цыбулі

адмыта да гэткай чысьціні —

аж сьцюжна.

Можа, пазычыць апратку

у пудзіла — каб заснуць?

Апоўначы шэрань.

Выпаў на досьвітку сьнег —

і стрэлкі цыбулі

сталі адзнакамі агароду.