Ze vocht om haar ademhaling in bedwang te houden, toen de eerste golf paniek op kwam. Tranen rolden uit haar ooghoeken. Ze hield een snik binnen, juist op het moment dat de deur van de hut ruw werd geopend. Ze zag een bundel licht uit een zaklantaarn door de hut bewegen, eerst over de kale matras op Judy's kooi, dan over haar bed en even aarzelend bij de lege kasten.
De voeten van de piraat werden zichtbaar. De man droeg soldatenkistjes en Tory zag dat hij zijn broekspijpen in de hoge schoenen had gestopt. De piraat liep naar de kleine badcel en scheen overal met zijn zaklantaarn. Ze hoorde het douchegordijn ritselen toen hij daar achter keek. Hij zag Tory's zeep,
shampoo en haarversteviger niet, of hij vond het niet belangrijk. Even later smeet hij de hutdeur achter zich dicht, kennelijk overtuigd dat er niemand in de hut was.
Tory bleef roerloos liggen en ze hoorde het rumoer van de schermutselingen afnemen in de gang. Er waren slechts dertig personen aan boord. De meesten lagen te slapen in hun hut, omdat de machinekamer 's nachts automatisch werd geregeld. Twee mannen liepen wacht op de brug. Omdat Tory's hut aan het einde van de gang was, wist ze bijna zeker dat de piraten de hele bemanning al hadden uitgeschakeld.
De bemanning. Haar vrienden.
Als ze dit wilde overleven, dan moest ze daar niet aan denken. Hoe lang zou het duren voordat de zeerovers het schip geplunderd hadden? Er was maar weinig van waarde voor deze piraten. De kostbare wetenschappelijke apparatuur was te zwaar om mee te nemen. En de onderwatersensoren hadden alleen waarde voor wetenschappers. Er waren enkele televisies en computers aan boord, maar het leek nauwelijks de moeite waard die apparaten mee te nemen.
Tory schatte dat de piraten ongeveer een half uur nodig hadden om de veertig meter langeAvalonte doorzoeken, voordat ze de afsluiters openden om het schip te laten zinken. Ze telde de minuten aan de oplichtende punten op de wijzerplaat van het Rolex-herenhorloge dat ze droeg. Ze concentreerde zich op het kleine universum van fosforescerende puntjes om niet in paniek te raken.
Vijftien minuten verstreken, en toen voelde ze dat de bewegingen van het schip veranderden. Het was een rustige nacht en deAvalonrolde op de lange deining, een gewoonlijk kalmerende beweging die haar elke avond in slaap wiegde. Nu merkte Tory dat het schip anders wiegde, trager, alsof het zwaarder werd.
De piraten hadden de afsluiters al geopend. Ze lieten het onderzoeksschip zinken. Tory probeerde te begrijpen waarom ze dat deden, maar ze wist het niet. De zeerovers konden het schip nooit in zo korte tijd geplunderd hebben. Ze brachten deAvalontot zinken, zonder het eerst leeg te roven.
Tory kon niet langer wachten. Ze kroop onder de kooi vandaan en was met een sprong bij de patrijspoort. Aan de horizon zag ze iets wat eerst een laag eiland leek, maar even later herkende ze het hoekige silhouet van een groot vaartuig. Daarnaast was nog een kleiner schip te zien. Het leek even of beide schepen met elkaar in aanvaring zouden komen, maar dat was een illusie in het maanlicht. Dichterbij zag ze de achter spiegel en het kielzog van een grote rubberboot. Het geluid van de buitenboordmotoren stierf weg toen de boot bij het zinkende oceanografische schip vandaan raasde. Tory voelde woede opvlammen terwijl ze de verdwijnende rubberboot nakeek.
Met een snelle beweging keerde ze zich af van de patrijspoort en ze stormde de hut uit. Op de gang lagen geen doden, maar op de vloer lagen overal patroonhulzen en er hing een scherpe geur van kruitdamp. Ze probeerde niet naar de bloedspatten op de lange wand te kijken. Bij de rondleiding over het schip had Tory gezien dat er overlevingspakken waren in de Zodiac-reddingsboot op de voorplecht van deAvalon,en daarom deerde het haar niet dat ze alleen een lang T-shirt droeg. Op blote voeten draafde ze over de metalen dekken, met een arm tegen zich aangedrukt zodat haar borsten niet heen en weer zwaaiden.
Ze beklom een trap naar het bovendek. Aan het einde van weer een gang was een deur naar buiten. Voor haar lag een lichaam op de vloer. Tory hapte naar adem toen ze dichterbij kwam. De man lag met zijn gezicht naar beneden, bloed doordrenkte zijn donkere shirt en vloeide traag glanzend over het dek. Ze herkende de gestalte. Het was de tweede boordwerktuigkundige, een opgewekte Brit, en zijn geflirt met haar had ze de laatste tijd niet onbeantwoord gelaten. Ze durfde hem niet aan te raken. De grote plas bloed was duidelijk genoeg. Tory drukte zich tegen de kille wand van de gang en stapte langs de dode man. Toen ze aan het einde van de gang was keek ze door de kleine ruit naar buiten, turend of er iemand op het schimmige voordek was. Ze zag niemand en legde haar hand voorzichtig op de deurkruk. Maar de kruk bewoog niet.
Ze zette meer kracht en probeerde nog eens de deur te openen, maar tevergeefs. Het slot zat muurvast.
Tory bleef kalm. Ze hield zich voor dat er vier andere uitgangen naar het dek waren, en dat ze desnoods een ruit kon inslaan als alle deuren geblokkeerd waren. Eerst probeerde ze de andere deuren, en toen die ook vergrendeld bleken klom ze nog een trap op naar de brug. Ze wist dat ze kon uitbreken, maar toen ze bij de toegangsdeur van de brug kwam voelde ze een diepe angst opkomen. Hoewel de piraten de hele bemanning hadden vermoord, hadden ze toch de tijd genomen het schip te verzegelen als een doodskist. Ze lieten geen gemakkelijke kans op ontsnappen bestaan. Haar lange vingers beefden toen ze de deurkruk aanraakten. De kruk draaide.
Tory duwde tegen de stevige stalen deur, maar die ging niet open. De deur kraakte niet eens. Hier waren geen grote ramen waar ze doorheen kon kruipen, zelfs geen patrijspoort om zich door te wringen. Ze zat in de val, en door dat besef verloor ze haar zelfbeheersing. Ze wierp zich tegen de deur, beukte met haar schouder tegen het metaal, telkens weer, tot blauwe plekken op haar arm verschenen. Ze krijste haar keel schor en zakte langs de deur naar het dek. Ze snikte in haar handen, haar donkere haar viel in slierten rond haar gezicht.
DeAvalonmaakte opeens een hellende beweging en de lichten flikkerden. Het water dat onderin naar binnen stroomde vulde een nieuw compartiment. De beweging van het schip deed Tory opschrikken. Ze was nog niet dood, en als ze kon verhinderen dat het schip zonk dan had ze tijd om een ontsnappingplan te bedenken. Ze had een snijbrander in de werkplaats gezien. Als ze dat apparaat vond, dan kon ze zich een weg naar buiten branden.
Tory had weer evenveel energie als in de eerste seconden toen ze de kreet gehoord had. Ze wist nu wel zeker dat dr. Halverson had geschreeuwd. Hij was een vriendelijke oceanograaf, en al bijna zeventig jaar. Tory kwam overeind van de vloer en rende terug. Ze passeerde de bemanningsverblijven en kwam bij een trap die naar de machinekamers leidde. Ze voelde een kille luchtstroom toen ze op het onderdek kwam. Het binnenstromende zeewater ruiste als een waterval.
Ze stond in een kleine ruimte, met een waterdichte deur naar de machinekamer. Ze legde haar hand op het metaal. Dat was nog warm van de grote dieselmotoren. Maar toen ze haar hand naar beneden bewoog voelde ze dat het metaal ijskoud was. Ze was nooit in de machinekamer geweest en ze kende de indeling niet. Toch moest ze het proberen.
'Kom op,' vermande ze zich met bevende stem. Ze bewoog de grendel. Water gutste over haar blote voeten en na enkele seconden stond ze tot haar knieën in het water dat duidelijk snel steeg. Een aantal treden leidde naar de vloer van de helder verlichte machinekamer. Achter een woud van pijpen, leidingen en kabels zag ze dat de reusachtige scheepsmotoren, elk zo groot als een bestelbus, al half onder water verdwenen waren. Het water klotste ook tegen de behuizing van een generator.
Ze stapte over de drempel en daalde de treden af. Ze hapte naar adem toen het water tot haar borst reikte. Het zeewater was 18 graden, maar toch rilde ze. Onder aan de treden moest ze op haar tenen lopen om het hoofd boven water te houden. Half wadend, half zwemmend bewoog ze door de grote machinekamer op zoek naar de plek waar het zeewater naar binnen drong.
