Juan keerde zijn rug naar de zee en liet beide ellebogen op de reling steunen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes omdat het daglicht fel weerkaatste op de golven. 'Ik kuierde wat rond door het schip,' zei hij na een korte stilte. 'En ik ben heel tevreden met wat we gedaan hebben.'

'Maar?'

'Maar deOregonis een middel om een doel te bereiken. Dick wist dat en een paar jaar meende ik dat hij er net zoals wij over dacht.'

'En nu twijfel je daaraan, en je twijfelt aan Dick Truitt, omdat hij vertrokken is.'

'Dat dacht ik eerst, maar nu twijfel ik aan mezelf en aan onze missie.'

Max stopte langzaam een pijp en stak op. Hij beschermde het vlammetje tegen de wind, terwijl hij nadacht over het antwoord van zijn vriend. 'Ik zal je vertellen wat er volgens mij aan de hand is. We hebben nu een paar jaar samengewerkt, en geld bij elkaar gescharreld met elke opdracht. We wisten allemaal dat er een pot goud aan het eind van de regenboog staat, maar nu Dick met pensioen is zien we wat de waarde is. Hij incasseert zo'n vijfenveertig miljoen dollar, belastingvrij. Ik ben nog meer waard, en jij hebt een nog groter bedrag tegoed. Zulke bedragen kun je niet negeren, als je je nek uitsteekt voor een ideaal en een maandsalaris.'

'Een heel behoorlijk maandsalaris,' merkte Juan op.

Max knikte. 'Dat is waar. Maar als ik je vraag: toen jij voor de CIA werkte in oorden als Amman en Nicaragua, deed je dat voor een mager GS-17-salaris en een overheidspensioen?'

'Nee,' antwoordde Cabrillo stellig. 'Ik had het ook voor niets gedaan.'

'Waarom voel jij je dan schuldig dat we nu flink verdienen, als je vroeger voor een aalmoes werkte. En nu kun je beslissen een klus niet aan te nemen, als die ons niet bevalt. Dat kon niet toen je voor Langley werkte, of als de E-ring van het Pentagon druk uitoefende. Als de heren zeiden dat je moest springen, dan viel je in de drek.' De buitenste ring van het gebouw waarin het ministerie van Defensie was ondergebracht, was het domein van de hoogste legerleiding en hun ambtenaren.

Cabrillo opende zijn mond om iets te zeggen, maar Max was hem voor. 'Dat wij genoeg geld hebben om op een privé-eiland te gaan rentenieren doet jou beseffen hoeveel risico we elke dag nemen. Jij en ik hebben ons leven altijd in de waagschaal gesteld. Zo zijn we nu eenmaal. Alleen weten we nu dat we wat meer waard zijn dan we dachten.'

'En onze missie?'

'Moet jij dat vragen? Wij zijn de laatste verdedigingslinie, beste jongen. Wij doen het vuile werk dat volgens Langley en E-ringers gedaan moet worden, maar dat ze zelf niet kunnen doen. De handschoenen zijn uitgetrokken in de eenentwintigste eeuw en wij zijn de ijzeren vuist.'

Cabrillo liet de woorden bezinken, voordat hij met een grijns vroeg: 'Sinds wanneer ben jij zo dichterlijk geworden?'

Hanley grinnikte betrapt. 'Ach, dat flapte ik er zomaar uit.

En het klonk behoorlijk indrukwekkend.' Hij werd weer ernstig. 'Hoor eens, Juan, wat wij doen is belangrijk. En ik wil me niet schuldig voelen omdat we er rijk van worden. Winst maken is geen schande, een mislukking is dat wel.

En wat Dick Truitt betreft, aan hem hoef je niet te twijfelen. Dick heeft heel veel voor de Corporatie gedaan, met bloed en zweet. Hij was er vanaf het begin bij, en hij geloofde er even sterk in als jij en ik. Maar hij had de grens bereikt. Hij had er genoeg van. Dick verdween niet vanwege het geld, maar hij luisterde naar dat stemmetje in zijn hoofd, zoals we allemaal hebben. Dat stemmetje zei dat het voorbij was. Maar het zou mij niet verbazen als Dick de strijd nog niet opgegeven heeft en zijn geld in een beveiligingsbedrijf steekt of in een spionageteam. Ik wil wedden dat…'

Max maakte zijn zin niet af. Hij zag de twinkeling in Cabrillo's ogen en de scheve glimlach om zijn lippen. Zoals altijd was Juan Cabrillo hem een stap voor. Juan had Max op de proef gesteld, om te peilen hoe die over het vertrek van Truitt dacht. Cabrillo had geen moment aan zichzelf of aan zijn missie getwijfeld, maar dit was een cruciale periode voor de Corporatie en Juan moest zeker weten dat Hanley nog voor honderd procent achter hun doelen stond. Juan had de val perfect opgesteld met zijn onzekere houding, en Max was er blindelings in gelopen.

'Jij bent een sluwe vos,' zei Max met een schor lachje.

Op dat moment klonk een sissend geluid bij de waterlijn van deOregon.Ze bogen zich over de reling. Speciale tanks aan de romp vulden zich met zeewater om de aftandse vrachtvaarder dieper te laten zakken zodat het leek of het schip geladen was. Juan keek naar het kielzog en zag een kleine koerswijziging. Het lange witte schuimspoor op de verlaten zee week iets af naar het oosten.

'Murphy en Stone hebben kennelijk de plek gevonden waar wij als lokaas moeten zijn,' zei Max nonchalant en hij keek op zijn oude zakhorloge dat met een ketting aan zijn overall was bevestigd.

Cabrillo dacht aan de indrukwekkende hoeveelheid wapens die aan boord van deOregonverstopt was en aan de mannen en vrouwen die getraind waren om die te gebruiken. 'De jacht is geopend, vriend. We zoeken de prooi.'

Een dag later bereikte deOregonde plek die Mark Murphy en Eric Stone hadden berekend om de piraten te lokken. Hiro Katsui ging akkoord met de voorwaarden die Cabrillo had gesteld: 'Boeven moet je met boeven vangen. Goede jacht,' antwoordde hij. En hij had alle informatie die over de recente aanvallen bekend was doorgegeven. Murphy en Stone hadden die feiten bestudeerd en ze vonden overeenkomsten in de aanvallen die eerst niet opgemerkt waren. Ze gebruikten weersomstandigheden, maanstanden, de omvang van de schepen, lading- brieven, aantallen opvarenden en tientallen andere factoren om een plek in de Japanse Zee te vinden waar de kans het grootst was dat deOregondoor de piraten werd aangevallen.

Er werden valse gegevens over het schip en de lading opgesteld en in computerbestanden ingevoerd, voor het geval de piraten daar naar een nieuwe buit zochten. Zogenaamd vervoerde deOregoneen gemengde lading van hout en elektronica van Pusan naar Nigata, in Japan. Maar het echte lokaas was de aanwezigheid van een passagier, een excentrieke Amerikaanse auteur, schrijvend aan boord van de vrachtschepen waarmee hij over de wereldzeeën reisde.

Richard Hildebrand was een werkelijk bestaand persoon, en zijn voorliefde voor schrijven op zee was vaak gemeld in de media. Hij werkte aan een nieuwe bestseller, aan boord van een supertanker, onderweg van Rotterdam naar de Perzische Golf. Maar dat was een detail dat de piraten vermoedelijk niet zouden controleren. Dankzij de royalty's voor zijn boeken en de filmrechten was Hildebrand een van de rijkste auteurs ter wereld en rijp om gekidnapt te worden. Hoewel de zeerovers dat nog niet eerder hadden gedaan, geloofden Murphy, Stone en Juan dat het een logische volgende stap was in hun criminele activiteiten.

Voor het geval de piraten het niet aandurfden losgeld te vragen voor een gijzelaar, hadden Murphy en Stone ook opgegeven dat er 57 bemanningsleden op de monsterrol stonden, een groot aantal in de moderne scheepvaart. Daarmee werd deOregoneen aantrekkelijk doel voor de piraten, omdat er dus een flink bedrag aan contanten in de kluis aan boord moest liggen.

Het palet met rode, paarse en roze schakeringen bij zonsondergang werd nog indrukwekkender door de vulkanische as die in de atmosfeer werd geblazen door een vuurspuwende berg verder naar het noorden op het schiereiland Kamtsjatka. Een bloedrode maan weerspiegelde op de kalme zee, en de sterren leken niet meer dan speldenprikken van licht. De bemanning was op zijn post. Julia Huxley en haar mensen zaten in de ziekenboeg, klaar om verwondingen variërend van een splinter tot meervoudige schotwonden te behandelen. De kanonnen waren gereed in de verborgen posten. Zoals de Duitse K-boten tijdens de Eerste Wereldoorlog konden platen in de zijwanden van deOregonneergelaten worden, zodat de loop van het 120mm-ge- schut zichtbaar werd. De vuurleiding en het bereik werden bestuurd met dezelfde instrumenten als in de M-1A1-tanks. Er waren ook drie 20mm-radargestuurde meerloops Gatling-snelvuurkanonnen aan boord. Elk wapen kon drieduizend patronen per minuut afvuren. Hoewel de Gatling vooral ontworpen is als een wapensysteem tegen geleide wapens, kunnen er ook vliegtuigen mee neergehaald worden, en een salvo op de waterlijn van een niet gepantserd schip zou de romp zodanig doorzeven dat het getroffen vaartuig meteen zonk.