Сястра згодна кiўнула.
- Вы ўсё-такi падумайце, - сказаў Мэгрэ, - цi былi ў яго такiя адзежа i абутак... А можа, гэта не ён?
- А хто ж? Але чаравiкi не ягоныя. Я ж чышчу iх кожны дзень. Магла я запомнiць iх колер?.. Сёння ўранку на iм былi чорныя чаравiкi на двайной падэшве, ён надзяваў iх ца працу.
Мэгрэ адкiнуў прасцiну да канца.
- Палiто ягонае?
- Ягонае.
- А гарнiтур?
- Таксама. А гальштук - не. Ён нiколi не надзеў бы такога яркага гальштука. Гэты ж амаль чырвоны!
- Якi лад жыцця быў у вашага мужа?
- Сама мерны. Сястра можа пацвердзiць. Уранку ён ад'язджаў на працу, сядаў у аўтобус, ехаў да вакзала на цягнiк у восем семнаццаць. На Лiёнскiм вакзале ён спускаўся ў метро i выходзiў на станцыi Сэн-Мартэн.
Супрацоўнiк Iнстытута зрабiў Мэгрэ знак, i камiсар, зразумеўшы яго, падвёў сясцёр да другога стала, на якiм былi раскладзены рэчы, знойдзеныя ў кiшэнях у забiтага.
- Спадзяюся, вы пазнаяце гэтыя рэчы?
На стале ляжалi срэбраны гадзiннiк з ланцужком, насоўка без меткi, пачаты пачак цыгарэт, запальнiчка, ключ i, побач з кашальком, два сiнiя бiлеты.
- Квiткi ў кiно, - адзначыла панi Турэ.
Мэгрэ дадаў, зiрнуўшы на iх:
- Кiнатэатр "Навiны дня", бульвар Бон-Нувэль. Калi я не памыляюся, квiткi сённяшнiя.
- Не можа быць. Ты чуеш, Жанна?
- Цiкава, - адказала сястра.
- Будзьце ласкавы, гляньце, што там у кашальку.
Праверыўшы кашалёк, панi Турэ зноў нахмурыла бровы.
- У Луi не было столькi грошай уранку.
- Вы ўпэўнены?
- Я ж кожную ранiцу правяраю, цi ёсць у яго грошы. Ён нiколi не бярэ з сабою больш як тысячу дзвесце, тысячу трыста.
- Можа, ён сёння атрымаў грошы?
- Ды не, цяпер жа канец месяца.
- Калi ён вяртаўся ўвечары, у яго заўсёды заставалiся грошы?
- За вылiкам тых, што ён плацiў за метро i цыгарэты. А на цягнiк у яго праязны.
Яна не рашалася пакласцi кашалёк сабе ў сумку.
- Напэўна, ён вам яшчэ патрэбны?
- Пакуль што патрэбны.
- Я нiяк не магу зразумець, чаму ў яго гэтыя гальштук i чаравiкi. I чаму, калi ўсё гэта здарылася, ён не быў у сябе ў краме?..
Нiчога не адказаўшы, Мэгрэ папрасiў яе распiсацца на бланках.
- Вы паедзеце дамоў?
- Калi мы зможам забраць цела?
- Напэўна, праз дзень цi два.
- Яго будуць ускрываць?
- Магчыма. Але не абавязкова.
Панi Турэ паглядзела на гадзiннiк.
- Праз дваццаць хвiлiн адыходзiць наш цягнiк, - сказала яна сястры i звярнулася да Мэгрэ: - Цi не маглi б вы давезцi нас да вакзала?
- Ты не будзеш чакаць Монiку? - запыталася ў панi Турэ сястра.
- Яна можа вярнуцца сама.
Вяртаючыся з Лiёнскага вакзала ў палiцыю, Мэгрэ i Сантонi яшчэ раз зiрнулi з машыны сёстрам услед.
- Ведзьма! - прабурчаў Сантонi па дарозе з вакзала на набярэжную Арфэўр. Нябозе, вiдаць, было не надта весела.
- Ва ўсякiм разе, з ёю.
- Што вы думаеце пра гэтыя чаравiкi? Калi б яны былi новыя, можна было б падумаць, што ён купiў iх сёння...
- Наўрад цi. Ён не пасмеў бы. А цiкава, цi падобная на мацi дачка?
Заехалi ў пiўную перакусiць. Мэгрэ патэлефанаваў жонцы i сказаў, што не ведае, калi вернецца.
Калi яны пад'ехалi да камiсарыята, вартавы-палiцэйскi паведамiў Мэгрэ:
- Вас пыталася нейкая дзяўчына. Кажа, што вы яе выклiкалi. Я адправiў яе ў вашае бюро.
- Даўно?
- Хвiлiн дваццаць назад.
Туман зноў змянiўся дажджом, i пыльныя прыступкi лесвiцы стракацелi мокрымi слядамi. Большасць пакояў ужо апусцела. Але ў некаторых яшчэ гарэла святло.
- Мне застацца з вамi? - спытаўся Сантонi.
Мэгрэ кiўнуў. Раз ужо пачаў расследаванне з iм - будзе з iм i працягваць.
У чакальнi сядзела дзяўчына ў блакiтным капялюшыку. Твар з-за слабага святла разгледзець было цяжка. Дзяжурны, якi чытаў вячэрнюю газету, далажыў:
- Гэта да вас, шэф.
- Я ведаю.
Звяртаючыся да дзяўчыны, Мэгрэ запытаўся:
- Панна Монiка? Хадземце, калi ласка, у мой кабiнет.
Мэгрэ запалiў настольную лямпу. Святло ўпала на крэсла, i, калi камiсар прапанаваў дзяўчыне сесцi, то адразу заўважыў сляды слёз на яе твары.
- Дзядзька ўсё мне сказаў.
Мэгрэ загаварыў не адразу, прыгледзеўся да дзяўчыны. Яна, як i мацi, трымала ў руцэ насоўку, але сцiскала яе неяк па-дзiцячы, усё роўна як мяла камяк пластылiну.
- Я думала, што заспею маму ў вас.
- Яна паехала дадому.
- Як яна?..
Ён не ведаў, што адказаць.
- Ваша мацi - мужная жанчына.
Монiка здалася камiсару абаяльнай: непадобная да мацi, праўда, таксама ў целе. На ёй быў вельмi элегантны гарнiтур, што здзiвiла Мэгрэ: пакупка, вiдавочна, была зроблена ў дарагой краме.
- Каму ж спатрэбiлася ягонае жыццё? - Слёзы зноў з'явiлiся ў яе на вачах.
Камiсару чамусьцi здавалася, што яна не зусiм шчырая. Мацi таксама трымалася насцярожана, аднак калi ўлiчыць характар, у якiм Мэгрэ паспеў сёе-тое ўгледзець, то яе можна было зразумець. Панi Турэ здавалася ганебным, што яе мужа зарэзалi ў нейкiм цёмным тупiку. Яна зацiснула жыццё, i сваё, i сваёй сям'i, у строгiя рамкi, i гэтая смерць выходзiла з iх. Ды яшчэ гэтыя жоўтыя чаравiкi i амаль што чырвоны гальштук!
А дачка нiбыта баялася пытанняў.
- Вы добра ведалi бацьку?
- Ну... вядома...
- Вы, пэўна, ведалi яго так, як дзецi ведаюць сваiх бацькоў. А я пытаюся ў вас, цi давяраўся ён вам, цi гаварыў з вамi пра сваё асабiстае жыццё...
- Ён быў добры бацька.
- Ён быў шчаслiвы?
- Напэўна.
- Вы калi-небудзь сустракалiся ў Парыжы?
- Не разумею. Вы маеце на ўвазе на вулiцы?
- Я ведаю, што вы вярталiся дамоў рознымi цягнiкамi. Але вы маглi калi-нiкалi разам абедаць.
- Здаралася.
- Часта?
- Не. Рэдка.
- Вы заходзiлi да яго ў краму?
Дзяўчына вагалася.
- Мы сустракалiся ў рэстарацыi.
- Вы тэлефанавалi яму?
- Нiколi.
- Калi вы абедалi з iм апошнi раз?
- Некалькi месяцаў назад. Да адпачынку.
- Дзе?
- У "Эльзасе". Гэта рэстаранчык на Севастопальскiм бульвары.
- Ваша мацi ведала пра гэта?
- Не памятаю. Думаю, я ёй казала.
- Ваш бацька быў вясёлы чалавек?
- Вясёлы. Ва ўсякiм разе, на маю думку.
- А здароўе ў яго было добрае?
- Ён нiколi не хварэў.
- Сябры ў яго былi?
- Мы бывалi пераважна ў маiх цётак i дзядзькоў.
- Яны жывуць у Жувiзi?
- Так, непадалёк ад нас. Дзядзька Альбэр, муж цёткi Жанны, i сказаў мне, што бацьку забiлi.
- I шмат iх у вас?
- Дзве цёткi i два дзядзькi. Цётка Сэлiна з дзядзькам Жульенам жывуць трохi далей. Дзядзькi абодва чыгуначнiкi.
- Панна Монiка, а цi сустракаецеся вы з якiм-небудзь маладым чалавекам?
Дзяўчына сумелася.
- Не будзем зараз пра гэта. Мне трэба паглядзець на бацьку?
- Вы што маеце на ўвазе?
- Як я зразумела з дзядзькавых слоў, мне трэба будзе апазнаць цела.
- Ваша мацi i цётка зрабiлi ўжо гэта. Але, калi вы хочаце...
- Не. Я ўбачу яго дома.
- Пачакайце яшчэ трохi, панна Монiка. Вам прыходзiлася сустракаць вашага бацьку ў Парыжы ў жоўтых чаравiках?
- У жоўтых чаравiках? - паўтарыла яна задуменна.
- Не зусiм жоўтых, хутчэй бэжавых. У мой час, даруйце за выраз, такi колер называлi "дзiцячым паносам".
- Нешта не памятаю.
- А чырвонага гальштука на iм не заўважылi?
- Не.
- Вы даўно хадзiлi ў кiно?
- Учора пасля абеду.
- У Парыжы?
- У Жувiзi.
- Не буду вас больш затрымлiваць. Думаю, вы зможаце сесцi на цягнiк...
- Праз трыццаць пяць хвiлiн.
Яна паглядзела на гадзiннiк, узнялася, але не пайшла адразу, а затрымалася на iмгненне.
- Да пабачэння, - сказала яна нарэшце.
- Да пабачэння, панна. Дзякую вам.
Мэгрэ праводзiў дзяўчыну i зачынiў за ёю дзверы.
2. ПАННА "IЛЬВIЦА"
