З дапамогаю трох мужчын ёй удалося выкупаць хлопчыка.
Астатнiя ў гэты час спрабавалi прыбраць памяшканне. Яна працавала моўчкi, з пачуццём знявагi, раздражнёная крыкамi i супрацiўленнем.
Доктар Хоскiнс намякаў ёй, што дзiця будзе непрыгожае, але хто ж мог падумаць, што яно акажацца такое пачварнае. I нi мыла, нi вада не маглi да канца перабiць агiдны пах, што iшоў ад яго i толькi паступова пачаў крыху слабець.
Ёй раптам невыносна захацелася шпурнуць намыленага хлопчыка Хоскiнсу на рукi i пайсцi, але яе ўтрымлiвала прафесiйная гордасць. У рэшце рэшт яна ж сама згадзiлася на гэтую работу… Апрача таго, яна ўявiла, якiмi вачыма гляне на яе доктар Хоскiнс, уявiла яго халодны позiрк, у якiм яна прачытае непазбежнае пытанне: «Значыць, вы ўсё-такi любiце толькi прыгожых дзяцей, мiс Фэлоўз?»
Доктар Хоскiнс стаяў крыху воддаль i з халоднай усмешкаю назiраў за ёй. Калi яна сустрэлася з iм позiркам, ёй здалося, што пачуццё абражанай годнасцi, якое гарэла ў яе душы, яго проста забаўляе.
Яна тут жа вырашыла, што крыху пачакае з адыходам. Цяпер гэта толькi зняважыла б яе.
Калi скура ў дзiцяцi набыла нарэшце нiштаватае ружовае адценне i запахла духмяным мылам, яна, нягледзячы на ўсе перажываннi, адчула сябе лепш. Крычаць хлопчык ужо не мог, ён толькi стомлена скуголiў, а яго перапуджаны, насцярожаны позiрк перабягаў з аднаго твару на другi, не выпускаючы з-пад увагi нiкога ў пакоi. Тое, што ён быў цяпер чысты, толькi падкрэслiвала худзiзну яго голага цела, якое пасля ванны дрыжэла ад холадў.
— Дайце ж, нарэшце, начную сарочку дзiцяцi! — рэзка сказала мiс Фэлоўз.
У той жа мiг аднекуль з'явiлася начная сарочка. Здавалася, што ўсё было падрыхтавана загадзя, аднак нiхто не сыходзiў з месца да яе загаду, нiбы знарок пакiдаючы за ёй права распараджацца i тым самым выпрабоўваць яе.
— Я падтрымаю яго, мiс, — падышоўшы да яе, сказаў Дэвенэй. — Адна вы не справiцеся.
— Дзякую вам.
Пакуль iм удалося надзець на дзiця сарочку, яны вытрымалi сапраўдную бiтву, а калi хлопчык паспрабаваў садраць яе, мiс Фэлоўз моцна стукнула яго па руцэ.
Дзiця пачырванела, але не заплакала. Яно ўтаропiлася на яе, мацаючы няўклюднымi пальцамi фланель сарочкi, нiбы даследавала гэты невядомы яму прадмет.
«А цяпер што?» — з адчаем падумала мiс Фэлоўз.
Усе яны, нават выродлiвы хлопчык, замерлi, як бы чакаючы, што яна будзе рабiць далей.
— Вы паклапацiлiся пра ежу, пра малако? — рашуча спыталася мiс Фэлоўз.
Яны прадугледзелi i гэта. У пакой укацiлi спецыяльны перасоўны агрэгат, якi складаўся з халадзiльнага аддзялення, у якiм стаялi тры кварты малака, i награвальнага прыстасавання; у iм мелася таксама вялiкая колькасць стымулюючых сродкаў: вiтамiнiзаваныя кроплi, медна-кобальтава-жалезiсты сiроп i шмат iншых прэпаратаў, разгледзець якiя яна не паспела. Апрача таго, там быў набор дзiцячага харчу пастаяннай цеплынi.
Напачатак яна ўзяла адно толькi малако. Электронная ўстаноўка за нейкiя дзесяць секунд сагрэла яго да неабходнай тэмпературы i аўтаматычна выключылася. Яна налiла крыху малака ў сподачак, не сумняваючыся ў тым, што ўзровень дзiцяцi вельмi нiзкi i яно не ўмее карыстацца кубкам.
Мiс Фэлоўз кiўнула хлопчыку i сказала:
— Пi, ну пi. — Яна жэстам паказала яму, як паднесцi сподачак да рота. Вочы дзiцяцi сачылi за яе рухамi, але яно не зварухнулася.
Раптам яна наважылася. Схапiўшы хлопчыка за руку вышэй локця, яна апусцiла сваю свабодную руку ў малако i правяла ёю хлопчыку па вуснах — кроплi малака пацяклi па яго шчоках i падбародку.
Ён адчайна залямантаваў, але раптам змоўк i пачаў аблiзваць свае вiльготныя вусны. Мiс Фэлоўз адступiла назад.
Хлопчык наблiзiўся да сподачка, нахiлiўся да яго i, хутка азiрнуўшыся па баках, нiбы выглядаючы стоенага ворага, зноў нагнуўся да малака i пачаў яго прагна хлябтаць, як кошка. Ён нават i не спрабаваў прыпадняць сподак, а з грудзей яго вырывалiся нейкiя няпэўныя гукi.
Мiс Фэлоўз, гледзячы на ўсё гэта, не магла да канца скрыць свае пачуццi, якiя адбiлiся, вiдаць, у яе на твары, таму што Дэвенэй, зiрнуўшы на яе, сказаў:
— Доктар Хоскiнс, а сястра ў курсе таго, што адбываецца?
— У курсе чаго? — пацiкавiлася мiс Фэлоўз.
Дэвенэй завагаўся, але Хоскiнс, па выразе твару якога можна было западозрыць, што ўсё гэта ў глыбiнi душы яго забаўляла, сказаў:
— Ну што ж, можаце ёй сказаць.
— Вы, вiдаць, нават не здагадваецеся, — звярнуўся Дэвенэй да мiс Фэлоўз, што выпадкова менавiта вы — першая ў гiсторыi цывiлiзаваная жанчына, якой давялося даглядаць дзiця-неандэртальца.
Стрымлiваючы гнеў, мiс Фэлоўз павярнулася да Хоскiнса.
— Вы маглi мяне папярэдзiць загадзя, доктар?
— А навошта? Якая вам рознiца?
— Гаворка ж iшла пра дзiця?
— А хiба гэта не дзiця? У вас калi-небудзь былi шчанюк цi кацяня, мiс Фэлоўз? Хiба ў iх больш чалавечага? А калi б гэта было дзiцянё шымпанзэ, вы адчулi б агiду да яго? Вы медыцынская сястра, мiс Фэлоўз. Мяркуючы па вашых дакументах, вы працавалi тры гады ў радзiльным аддзяленнi. Вы калi-небудзь адмаўлялiся даглядаць дзiця-вырадка?
— Вы ўсё-такi маглi б сказаць мне гэта раней, — ужо менш рашуча сказала яна.
— Каб вы своечасова маглi адмовiцца ад гэтай работы? Цi не выходзiць, што вы хочаце зрабiць гэта цяпер?
Ён холадна паглядзеў ёй у вочы. З другога канца пакоя за iмi назiраў Дэвенэй, а маленькi неандэрталец, выпiўшы малако i вылiзаўшы начыста сподак, падняў да яе свой мокры твар з шырока расплюшчанымi вачыма, у якiх была нейкая просьба.
Хлопчык жэстам паказаў на малако, i раптам пакой напоўнiлi бесперапынныя адны i тыя ж адрывiстыя гартанныя гукi ўперамежку з адмысловым прыцмокваннем языком.
— А ён жа гаворыць! — здзiўленна ўсклiкнула мiс Фэлоўз.
— Вядома, — сказаў Хоскiнс. — Homo neanderthalis сапраўды з'яўляецца не асобным вiдам, а хутчэй разнавiднасцю Homo sapiens. Дык чаму б яму не ўмець гаварыць? Зусiм магчыма, што ён просiць яшчэ малака.
Мiс Фэлоўз машынальна пацягнулася да бутэлькi, але Хоскiнс схапiў яе за руку.
— А цяпер, мiс Фэлоўз, перш чым вы зробiце яшчэ хоць адзiн крок, вы павiнны сказаць, застаяцеся вы цi не.
Мiс Фэлоўз са злосцю вызвалiла руку.
— А калi я пайду, вы што, не будзеце тады кармiць яго? Я пабуду з iм… пэўны час.
Яна налiла дзiцяцi малака.
— Мы маем намер пакiнуць вас тут з хлопчыкам, мiс Фэлоўз, — сказаў Хоскiнс. — Гэта адзiны ўваход у Першую Секцыю Стасiса. Дзверы абавязкова замыкаюцца i ахоўваюцца звонку. Я хацеў бы, каб вы азнаёмiлiся з сiстэмай замка, якi будзе, вядома, адпаведна настроены на адбiткi вашых пальцаў, як ён настроены на адбiткi маiх. Тэрыторыя ўгары (ён узняў позiрк туды, дзе павiнна была быць столь у гэтым лялечным домiку) ахоўваецца таксама, i мы будзем папярэджаны ў любым выпадку, калi тут здарыцца нешта незвычайнае.
— Вы хочаце сказаць, што я ўвесь час буду знаходзiцца пад наглядам? абурана ўсклiкнула мiс Фэлоўз, раптам успомнiўшы, як яна сама разглядала з балкона ўнутраную частку памяшкання.
— Ды не, — сур'ёзна запэўнiў яе Хоскiнс, — мы гарантуем, што нiводзiн староннi назiральнiк не будзе сведкам вашага прыватнага жыцця. Усе аб'екты ў выглядзе электронных сiмвалаў перадаюцца вылiчальнай машыне, i толькi яна будзе мець з iмi кантакт. Вам давядзецца правесцi з iм гэтую ноч, мiс Фэлоўз, а таксама ўсе наступныя, да асобага распараджэння. Мы дамо вам некалькi вольных гадзiн днём i нават мажлiвасць самой зрабiць iх расклад паводле вашых асабiстых патрэб.
Мiс Фэлоўз здзiўлена абвяла позiркам лялечны домiк.
— А навошта ўсё гэта, доктар Хоскiнс? Хiба хлопчык небяспечны?
— Ведаеце, мiс Фэлоўз, справа ўся тут у энергii. Ён нiколi не павiнен пакiдаць гэтага памяшкання. Нiколi. Нi на секунду. Нi з якой нагоды, нават калi ад гэтага будзе залежаць яго жыццё. Нават дзеля таго, каб уратаваць ваша жыццё, мiс Фэлоўз. Вы зразумелi мяне?
Мiс Фэлоўз горда ўскiнула галаву.
— Я ведаю, што такое загад, доктар Хоскiнс. Медыцынская сястра прывыкла да таго, каб у iмя абавязку ахвяраваць сваёй бяспекаю.
