Teraz siedzę w jednej z chat i czekam. Na zewnątrz coś szeleści. Chyba ktoś czuwa. Siedzę i czekam.

97. dzień

Bikurowie mówią o sobie “Trzy Dwudziestki i Dziesiątka”.

Od dwudziestu sześciu godzin rozmawiam z nimi, obserwuję, sporządzam notatki, kiedy udają się na dwugodzinny popołudniowy “sen”, i w ogóle staram się zgromadzić jak najwięcej informacji, zanim wreszcie postanowią poderżnąć mi gardło.

Tyle tylko, iż zaczynam wierzyć, że chyba nie zrobią mi krzywdy.

Rozmawiałem z nimi wczoraj zaraz po naszym “śnie”. Czasem w ogóle nie reagują na pytania, a kiedy już się uda wycisnąć z nich jakąś odpowiedź, zazwyczaj można się z niej dowiedzieć tyle samo, co z bełkotu niedorozwiniętego dziecka. Po naszym pierwszym spotkaniu nie zdarzyło się, żeby któryś z nich z własnej inicjatywy odezwał się do mnie choć słowem.

Wypytywałem ich delikatnie i ostrożnie, z zawodowym spokojem etnologa-profesjonalisty. Zacząłem od zadawania najprostszych, podstawowych pytań, aby upewnić się, że komlog działa poprawnie, ale teraz, kiedy zebrałem już wszystkie odpowiedzi, wiem niemal równie mało jak ponad dwadzieścia godzin temu.

Po pewnym czasie, zmęczony zarówno fizycznie, jak psychicznie, dałem sobie spokój z subtelnościami i zapytałem prosto z mostu:

– Czy to wy zabiliście mego towarzysza?

Moi trzej rozmówcy nawet nie podnieśli głów znad prymitwnego warsztatu tkackiego, na którym wytwarzają zgrzebny materiał na swoje odzienie.

– Tak – odparł ten, którego nazwałem Alfą, ponieważ wtedy, w lesie, odezwał się do mnie jako pierwszy. – Przecięliśmy mu gardło ostrymi kamieniami i przytrzymaliśmy go, kiedy próbował się bronić. Umarł prawdziwą śmiercią.

– Ale dlaczego? – zapytałem po chwili. Gardło miałem suche jak zeszłoroczne liście.

– Dlaczego umarł prawdziwą śmiercią? – Alfa nadal nie przerywał pracy. – Bo wyciekła z niego cała krew i przestał oddychać.

– Nie, nie… Dlaczego go zabiliście?

Alfa milczał, natomiast Betty – która może jest, a może nie jest kobietą i partnerką Alfy – podniosła głowę i odparła po prostu:

– Żeby umarł.

– Ale dlaczego?

Otrzymałem kolejne odpowiedzi, które jednak ani trochę mnie nie oświeciły. Po trwającej dość długo rozmowie mogłem być pewien tylko jednego: że zabili go po to, by umarł, i że umarł dlatego, że go zabili.

– Na czym polega różnica miedzy śmiercią a prawdziwą śmiercią? – zapytałem wreszcie, zwątpiwszy zarówno w translatorskie umiejętności komlogu, jak i własne zmysły.

Trzeci Bikura, Del, wymamrotał coś, co komlog przetłumaczył jako:

– Twój towarzysz umarł prawdziwą śmiercią. Ty nie.

– Dlaczego nie? – parsknąłem, dając się ponieść narastającej we mnie od jakiegoś czasu wściekłości. – Dlaczego mnie nie zabiliście?

Cała trójka przerwała pracę i spojrzała na mnie.

– Ty nie możesz zostać zabity, bo nie możesz umrzeć – powiedział Alfa. – Nie możesz umrzeć, bo należysz do znaku krzyża i idziesz za krzyżem.

Nie mogłem pojąć, dlaczego ta przeklęta maszyna raz tłumaczy krzyż jako “krzyż”, a za chwilę już jako “krzyżokształt”. “Bo należysz do krzyżokształtu”.

Przez moje ciało przebiegł lodowaty dreszcz, potem zaś poczułem nieprzepartą ochotę, by wybuchnąć śmiechem. Czyżbym wpadł w ten schemat ze starych powieści przygodowych: prymitywne plemię wielbi białego “boga”, który przypadkiem znalazł się w ich dżungli, a potem, kiedy biedak zatnie się przy goleniu albo skręci nogę, składa go w ofierze, ośmielone tym niezbitym dowodem jego człowieczeństwa?

Byłoby to naprawdę zabawne, gdybym nie miał jeszcze tak świeżo w pamięci obrazu bladej twarzy Tuka i wielkiej rany ziejącej w jego gardle.

Sposób, w jaki reagowali na krzyż, świadczył jednoznacznie o tym, że natrafiłem na pozostałości chrześcijańskiej, a może nawet katolickiej kolonii, mimo iż komlog twierdzi uparcie, że w lądowniku, który czterysta lat temu rozbił się na tym płaskowyżu, znajdowali się jedynie neokerwino-marksiści, traktujący dawne religie z daleko idącą obojętnością, jeśli nie wręcz z wrogością.

Powinienem był pozostawić ten temat w spokoju, jako zbyt niebezpieczny, żeby go drążyć, lecz ciekawość okazała się silniejsza od rozsądku.

– Czy modlicie się do Jezusa?

Ich puste twarze stanowiły najlepszą odpowiedź.

– Chrystusa? – parłem twardo naprzód. – Jezusa Chrystusa? Należycie do Kościoła katolickiego?

Ani śladu zainteresowania.

– Jezus?… Maria?… Święty Piotr? Paweł? Święty Teilhard?…

Komlog wydawał jakieś dźwięki, ale oni nie zwracali na nie najmniejszej uwagi.

– Idziecie za krzyżem? – zapytałem wreszcie, rozpaczliwie próbując nawiązać nić porozumienia.

Wszyscy troje spojrzeli na mnie.

– Należymy do krzyżokształtu – powiedział Alfa.

Skinąłem głową, nic nie rozumiejąc.

Wieczorem zasnąłem na krótko tuż przed zachodem słońca; obudziły mnie dźwięki organowej muzyki Rozpadliny. Tutaj, na tarasach, słychać ją znacznie lepiej niż w lesie. Nawet nędzne chatynki zdają się brać udział w koncercie, gdyż wiatr ze świstem przeciska się przez szczeliny w ścianach, kołysze matami, które pełnią tu rolę drzwi, i ucieka w górę przez otwory kominowe.

Dopiero po dłuższej chwili zorientowałem się, że coś jest nie w porządku. Wioska była pusta. Wyszedłem z chaty, usiadłem na kamieniu i zacząłem się zastanawiać, czy moja obecność stała się przyczyną jakiegoś exodusu. Wiatr ucichł, na niebie pojawiły się smugi meteorów, a ja usłyszałem szelest, odwróciłem się i ujrzałem przed sobą w komplecie Trzy Dwudziestki i Dziesiątkę.

Minęli mnie bez słowa i zniknęli w chatach. Nie paliły się żadne światła. Wyobraziłem ich sobie, jak siedzą w swoich lichych domostwach i wpatrują się w ciemność.

Ja zostałem jeszcze na zewnątrz. Podszedłem do krawędzi półki porośniętej rzadką trawą. Rosły tam jakieś pnącza, zwieszające się w przepaść, ale żadne pnącze nie mogło być tak długie, żeby dosięgnąć odległego o dwa kilometry dna Rozpadliny.

Jednak Bikurowie nadeszli właśnie z tej strony.

To nie miało żadnego sensu. Potrząsnąłem głową i wróciłem do chaty.

Piszę teraz przy blasku ekranu komlogu, zastanawiając się, jakie środki ostrożności powinienem przedsięwziąć, żeby doczekać wschodu słońca.

Nic nie przychodzi mi do głowy.

103. dzień

Im więcej wiem, tym mniej rozumiem. Przeniosłem większość sprzętu do chaty, w której mnie umieścili.

Robię zdjęcia, filmuję i nagrywam, a nawet staram się sporządzić kompletny holoskan wioski i jej mieszkańców, ale im jest wszystko jedno. Odtwarzam zarejestrowane przed chwilą obrazy, a oni po prostu przechodzą przez nie, nie okazując ani odrobiny zainteresowania. Odtwarzam ich głosy, oni zaś tylko się uśmiechają, włażą do swoich chat i siedzą tam całymi godzinami, nic nie robiąc. Wciskam im najróżniejsze przedmioty, które zabrałem z myślą o handlu wymiennym, a oni biorą je machinalnie, sprawdzają, czy nadają się do jedzenia, po czym rzucają na ziemię. Trawa jest już usłana szklanymi paciorkami, lusterkami, skrawkami kolorowego materiału i plastikowymi pisakami.

Rozstawiłem przenośne laboratorium medyczne, choć sam właściwie nie wiem po co; Trzy Dwudziestki i Dziesiątka nie pozwalają się zbadać, nie pozwalają pobrać sobie próbek krwi, mimo iż nieskończenie wiele razy pokazywałem im, że to nie boli – krótko mówiąc, odmawiają jakiejkolwiek współpracy. Przy tym wcale się nie kłócą ani nie podają powodów takiego postępowania. Po prostu odwracają się plecami i dalej oddają się nieróbstwu.

Choć przebywam wśród nich już tydzień, nadal nie potrafię odróżnić mężczyzn od kobiet. Ich twarze są jak te optyczne łamigłówki, które zmieniają kształt, kiedy się na nie patrzy. Są chwile, kiedy twarz Betty wydaje mi się stuprocentowo kobieca, ale już dziesięć sekund później to wrażenie znika i znowu zaczynam o niej (o nim?) myśleć jako o Becie. Takim samym zmianom podlegają ich głosy. Łagodne, modulowane, bezpłciowe… Kojarzą mi się z marnie zaprogramowanymi komputerami domowymi na co bardziej zacofanych planetach.