Hipotezy te wydobyły z grobu i ożywiły jeden z najstarszych problemów filozoficznych - stosunku materii i ducha, świadomości. Trzeba było niemałej odwagi, aby po raz pierwszy - jak du Haart - przypisać oceanowi świadomość. Problem ten, przez metodologów uznany pospiesznie za metafizyczny, tlił się na dnie wszystkich nieomal dyskusji i sporów. Czy możliwe jest myślenie bez świadomości? Ale czy zachodzące w oceanie procesy można nazwać myśleniem? Czy góra to bardzo wielki kamień? Czy planeta to ogromna góra? Można używać tych nazw, ale nowa skala wielkości wprowadza na scenę nowe prawidłowości i nowe zjawiska.

Problem ten stał się kwadraturą koła naszych czasów. Każdy samodzielny myśliciel usiłował wnieść w skarbnicę solarystyki swój wkład; mnożyły się teorie głoszące, że mamy przed sobą produkt degeneracji, uwstecznienia, które nastąpiło po minionej fazie „intelektualnej świetności” oceanu, już to, że ocean jest w samej rzeczy nowotworem-glejalkiem, który, narodziwszy się w obrębie ciał dawnych mieszkańców planety, pożarł je wszystkie i pochłonął, stapiając szczątki w postać wiecznie trwającego, samoodmładzającego się, ponadkomórkowego żywiołu.

W białym, podobnym do ziemskiego, świetle jarzeniówek zdjąłem ze stołu aparaty l książki, które na nim leżały, i rozłożywszy na plastykowej płycie mapę Solaris, patrzałem w nią, opierając się rękami o metalowe listwy na krawędziach, żywy ocean posiadał swoje płycizny i głębie, a jego wyspy, okryte nalotem wietrzejących minerałów, świadczyły o tym, że kiedyś stanowiły jego dno - czy regulował także wyłanianie się i zapadanie formacji skalnych, zanurzonych w swym łonie? Było to zupełnie ciemne. Patrzyłem na olbrzymie, pomalowane różnymi tonami fioletu i błękitu półkule na mapie, doznając, nie wiem po raz który już w życiu, zdumienia równie wstrząsającego, jak owo pierwsze, zaznane, kiedy jako chłopiec dowiedziałem się w szkole o istnieniu Solaris.

Nie wiem, jak to się stało, że otoczenie wraz z czuwającą w nim tajemnicą śmierci Gibariana, że nawet moja niewiadoma przyszłość wydały mi się naraz nieważne, i nie myślałem o niczym, zatopiony w oglądaniu tej przerażającej każdego człowieka mapy.

Poszczególne połacie żywotworu nosiły nazwy od badaczy, którzy poświęcili się ich eksploracji. Wpatrywałem się w opływający równikowe archipelagi glejomasyw Thexalla, kiedy poczułem czyjś wzrok.

Wciąż jeszcze stałem nad mapą, ale już jej nie widziałem, byłem jak sparaliżowany. Drzwi miałem na wprost siebie; były zastawione skrzynkami i przysuniętą do nich szafka. To jakiś automat - pomyślałem - chociaż żadnego nie było przedtem w pokoju, a nie mógł wejść nie zauważony przez mnie. Skóra na karku i plecach zaczynała mnie piec, uczucie ciężkiego, nieruchomego wzroku stawało się nie do zniesienia. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że wciągając głowę w ramiona coraz mocniej opieram się o stół, który zaczął wolno sunąć po podłodze; ten ruch jak gdyby wyzwolił mnie. Odwróciłem się gwałtownie.

Pokój był pusty. Przede mną ziało tylko czernią wielkie półkoliste okno. Wrażenie nie ustępowało. Ciemność patrzała na mnie, bezpostaciowa, olbrzymia, bezoka, pozbawiona granic. Mroku za szybami nie rozwidniała żadna gwiazda. Zaciągnąłem światłoszczelne zasłony. Nie byłem na Stacji nawet godziny, a zaczynałem już rozumieć, dlaczego zdarzały się na niej wypadki manii prześladowczej. Połączyłem to odruchowo ze śmiercią Gibariana. Znając go, myślałem dotąd, że nic nie mogłoby zaburzyć jego umysłu. Przestałem być tego pewny.

Stałem na środku pokoju obok stołu. Oddech uspokoił się, czułem, jak pot, który wystąpił mi na czoło, stygnie. O czym to pomyślałem przed chwilą? Prawda - o automatach. To, że nie napotkałem żadnego w korytarzu ani w pokojach, było bardzo dziwne. Gdzie się wszystkie podziały? Jedyny, z którym się zetknąłem - na odległość - należał do mechanicznej obsługi lotniska. A inne?

Spojrzałem na zegarek. Właściwie powinienem już pójść do Snauta.

Wyszedłem. Korytarz oświetlały dość słabo świetlówki biegnące pod sufitem. Minąłem dwoje drzwi, aż doszedłem do tych, na których widniało nazwisko Gibariana. Stałem przed nimi długo. Stację wypełniała cisza. Ująłem klamkę. Właściwie wcale nie chciałem tam wejść. Ugięła się, drzwi odsunęły się o cal, powstała szpara, przez mgnienie czarna, potem zapaliło się tam światło. Teraz mógłby mnie dojrzeć każdy przechodzący korytarzem. Przekroczyłem szybko próg i zamknąłem drzwi za sobą, bezgłośnie i mocno. Potem odwróciłem się.

Stałem dotykając prawie plecami drzwi. Był to pokój większy od mego, też o panoramicznym oknie, w trzech czwartych zasłoniętym przywiezioną niewątpliwie z Ziemi, nie należącą do ekwipunku Stacji, firanką, w drobne niebieskie i różowe kwiatki. Wzdłuż ścian ciągnęły się półki biblioteczne i szafki, jedne i drugie emaliowane na bardzo jasną zieleń o srebrzystym połysku. Zawartość ich, wywalona całymi stosami na podłogę, piętrzyła się między stołkami i fotelami. Tuż przede mną zagradzały przejście dwa kroczące stoliczki, obalone i wryte częściowo w sterty czasopism, które wyrywały się z pękniętych teczek. Otwarte, wachlujące kartkami książki zalane były płynami z potłuczonych kolb i flaszek o dotartych korkach, w przeważnej części tak grubościennych, że zwykły upadek na podłogę, nawet ze znacznej wysokości, nie zdołałby ich roztrzaskać. Pod oknem leżało przewrócone biurko z rozbitą lampką roboczą na wysięgowym ramieniu; taboret leżał przed nim, a jego dwie nogi zagłębiły się w. na pół wyciągniętych szufladach. Istna powódź kartek, ręcznym pismem pokrytych arkuszy, papierów pokrywała całą podłogę. Poznałem pismo Gibariana i pochyliłem się nad nimi. Podnosząc luźne arkusze, zauważyłem, że moja ręka rzuca nie pojedynczy jak dotąd, ale podwójny cień.

Odwróciłem się. Różowa firanka płonęła jakby zapalona u góry, ostrą linią gwałtownie błękitnego ognia, który rozszerzał się z każdą chwilą. Szarpnąłem materiał w bok - oczy poraził przeraźliwy pożar. Zajmował trzecią część horyzontu. Gęstwina długich, upiornie rozciągniętych cieni biegła wgłębieniami fal ku Stacji. To był wschód. W strefie, w której znajdowała się Stacja, po godzinnej nocy na niebo wstępowało drugie, błękitne słońce planety. Samoczynny wyłącznik zgasił światła sufitowe, kiedy wróciłem do porzuconych papierów. Trafiłem na zwięzły opis doświadczenia, projektowanego przed trzema tygodniami - Gibarian zamierzał poddać plazmę działaniu bardzo twardych promieni rentgenowskich. Z tekstu zorientowałem się, że był przeznaczony dla Sartoriusa, który miał zorganizować eksperyment - trzymałem w ręku kopię. Białe arkusze papieru zaczynały mnie razić. Dzień, który nastał, był inny od poprzedniego. Pod pomarańczowym niebem stygnącego słońca ocean, atramentowy, z krwawymi odbłyskami, pokrywała niemal zawsze brudnoróżowa mgła, stapiająca w jedno sklepienie, chmury, fale - to wszystko teraz znikło. Nawet przefiltrowane przez różową tkaninę światło płonęło jak palnik potężnej lampy kwarcowej. Opalenizna moich rąk stała się w nim prawie szara. Cały pokój odmienił się, wszystko, co miało odcień czerwony, zbrązowiało i zblakło na kolor wątroby, natomiast przedmioty białe, zielone i żółte wyostrzyły się w kolorze, że zdawały się promieniować własnym blaskiem. Mrużąc oczy, spojrzałem przez szparę firanki: niebo było białym morzem ognia, pod którym drgał i dygotał jak gdyby płynny metal. Zacisnąłem powieki z rozszerzającymi się w polu widzenia czerwonymi kręgami. Na konsolce umywalki (jej brzeg był strzaskany) odkryłem ciemne szkła, zakrywające niemal pół twarzy, i nałożyłem je. Zasłona okienna gorzała teraz jak płomień sodu. Czytałem dalej, podnosząc arkusze z ziemi i układając je na jedynym nie przewróconym stoliku. Części tekstu brakowało.

Szły protokoły doświadczeń już przeprowadzonych. Dowiedziałem się z nich, że poddali ocean napromieniowaniu przez cztery dni w punkcie znajdującym się o tysiąc czterysta mil na północo-wschód od obecnego położenia. Wszystko to razem zaskoczyło mnie, ponieważ użycie promieni rentgenowskich było zakazane konwencją ONZ ze względu na ich zabójcze działanie, a byłem zupełnie pewny, że nikt nie zwracał się do Ziemi, aby uzyskać na te eksperymenty pozwolenie. W pewnej chwili, podnosząc głowę, zobaczyłem w lustrze uchylonych drzwi szafy własne odbicie, śmiertelnie białą twarz z czarnymi szkłami. Niesamowicie wyglądał pokój, płonący bielą i błękitem, ale po kilku minutach dało się słyszeć przeciągłe zgrzytanie i z zewnątrz zasunęły się na okna hermetyczne klapy; wnętrze ściemniało i zapaliło się sztuczne światło, dziwnie teraz blade. Robiło się tylko coraz cieplej, aż miarowy ton, dobywający się z przewodów klimatyzacji, upodobnił się do wytężonego skomlenia. Aparatury chłodnicze Stacji pracowały całą mocą. Mimo to martwy upał wciąż jeszcze rósł.